ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ειμαι σε μια πολη που καποτε την ονειρευομουν....φοιτητρια,μακρια απο γονεις και γνωστους.Μια περιοδος που αρκετοι νοσταλγουν και ακομα περισσοτεροι την ζουν,μια περιοδος που σε καθοριζει σαν ανθρωπο.Μια περιοδος που εχω χασει τον εαυτο που περισσοτερο απο καθε αλλη φορα...τοσο που βγαινω και δεν με χωραει ο τοπος,περπαταω με το κεφαλι σκυφτο γιατι δεν μπορω να αντικριζω βλεμματα,κρυος ιδρωτας με λουζει οταν ειμαι αναμεσα σε πολυ κοσμο,οι κρισεις πανικου ολο και αυξανονται..νιωθω χαμενη,νιωθω οτι δεν ειμαι ο εαυτος μου αλλα ενας κενος ανθρωπος που απλα υπαρχει για να υπαρχει.δεν εχω μιλησει σε κανεναν και παλευω να μην φανει τιποτα.ειναι τοσα πολλα που γυριζουν στο κεφαλι μου που δεν ξερω τι να κανω.δεν με νοιαζουν τα ταυτιζομαι..απλα ηθελα να το πω καπου χωρις να κανεις να ξερει ποια ειμαι.