ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 22, τελείωσα τη σχολή μου και εννοείται πως δεν μπορ[ω να βρώ δουλειά στο αντικείμενό μου. Δουλεύω σε ενα καφέ κάτι που μ αρέσει αλλά προφανώς δεν με ικανοποιεί γιατί είμαι άτομο που θέλω να κάνω πράγματα συνέχεια και κυρίως να βρω μια δουλειά πάνω σ αυτό που έχω σπουδάσει. Εχω ένα αγόρι που μ αγαπάει πολύ, ο καθένας μένει στο σπίτι του οπότε δεν βρισκόμαστε όσο θα θέλαμε, υπάρχουν σχέδια να μείνουμε μαζί αλλά αυτός πλέον χωρίς δουλειά, αυτά τα σχέδια μοιάζουν πολύ μακρινά. Πάντα ήθελα να πάω στο εξωτερικό για δουλειά ενώ αυτός όχι. Νιώθω πως περνάει ο χρόνος και εγώ δεν κάνω τίποτα με τη ζωή μου. Αυτός όλο μου λέει κάνε υπομονή. Πόση υπομονή μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, και πως μπορεί να κάνει υπομονή όταν βλέπει τη ζωή να φεύγει μέσα από τα χέρια του? Και το ερώτημα είναι τι κάνω? Μένω εδώ και κάνω υπομονή ή φεύγω μόνη μου στο εξωτερικό?