ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

εχασα τον εναν απο τους δυο αγαπημενους μου θειους. Μεσα σε ενα χρονο αρρωστησε απο -ξερετε τι- επθετικης μορφης, και τελικα εχασε τη μαχη. Τελευταια ειχε πολυοργανικη ανεπαρκεια και χτες βραδυ επαθε ανακοπη. Ομως προχτες πηγαινε καλυτερα, και χτες το πρωι ο πατερας μου το ελεγε και ηταν χαρουμενος. Πολυ νεος, με δυο μικρα παιδακια που μολις πηγαν δημοτικο. Με τη γυναικα του ηταν μαζι απο φοιτητες, πολυ πολυ αγαπημενοι. Ο πατερας μου, ως πρωτος του ξαδερφος, εχει αναλαβει τα παντα. Τον ακουσα να λεει, τον πηγα γαμπρο και τωρα θα τον παω σηκωτο, και εκλαιγε. 19 χρονια πρωτη φορα τον ειδα να κλαιει. Τα παιδια του ακομα δεν ξερουν τιποτα. Ειναι στο σχολειο, και δεν εχω ιδεα τι θα τους πουν. Δε μπορω να πιστεψω τι εχει γινει ακομα, καποιες φορες κλαιω, καποιες φορες δε νιωθω τιποτα. Αυριο λοιπον θα θαψουμε το θειο μου. Η γυναικα του, ο πατερας του, τα παιδια του.. Αυτους σκεφτομαι περισσοτερο. Παντα φοβομουν το θανατο, το να χανεις καποιον που αγαπας πολυ, ειναι σα να σκιζεται ενα κομματι σου. Και αυτο που καταλαβα χτες βραδυ περισσοτερο απο καθε αλλη φορα, ειναι οτι πρεπει να λεμε στους ανθρωπους που αγαπαμε, οτι τους αγαπαμε. Καθε μερα. Δε θυμαμαι ποτε ηταν η τελευταια φορα που του ειπα οτι τον αγαπαω, η αν το ειπα ποτε, τωρα ομως θα το ξερει. Πολλες φορες φοβομαστε να δειξουμε τι νιωθουμε, μετα ομως ειναι πολυ αργα. Δε ξερεις τι μπορει να συμβει απο τη μια στιγμη στην αλλη. Ημουν με το φιλο μου, πιναμε καφε, μιλουσαμε, γελουσαμε, και ναι του ελεγα συνεχεια οτι τον αγαπαω, και εκεινη την ωρα χτυπησε το τηλεφωνο και μου κοπηκε το γελιο. Και τα γονατα. Και ετρεμα. Πηγα στο νοσοκομειο και ειδα τη θεια μου παγωμενη, ηθελα να της μιλησω αλλα δεν εβγαινε κουβεντα. Στο δρομο ο φιλος μου με κρατουσε αγκαλια, με φιλουσε στο κεφαλι και μου ελεγε να ειμαι δυνατη. Ειχε παγωσει κι εκεινος, ειχε ζησει ολο το συμβαν απο την αρχη. Του ελεγα, που λες να ειναι τωρα? Ευχομαι να ειναι καλα εκει που ειναι, και να αναπαυτηκε, γιατι πολυ βασανιστηκε. Να καμαρωσει τα παιδακια του απο ψηλα. Ισως να ειναι καλυτερα ετσι. Ηθελα να το μοιραστω εδω γιατι δε θελω να εκφραστω στο σπιτι μου, θεωρω πως θα επιβαρυνω την κατασταση. Απλα ρε παιδια, η ζωη ειναι μικρη, τοσο μικρη, και δε πρεπει να αναλωνομαστε σε μικροπροβληματα. Να αγαπατε πολυ. Και να προσεχετε τους εαυτους σας και αυτους που αγαπατε. Καλημερα.