12.11.2014 | 00:21
πριν την ωρα μου
Τώρα καταλαβαίνω αυτό που ακουγα απ τους μεγαλους.Ολοι καποτε λέγανε πως τα πιο ωραία χρόνια είναι αυτά τα ανεμελα,τα μικρά. Ειμαι ουτε καν 20 και νιώθω 58. Είμαι σε μια ξένη χώρα για σπουδες. Το εύρος παρέας μηδαμινό. Η σχέση μου ρηχή. Ενδιαφεροντα 0. Σχολή 50-50 αν κ προσπαθώ να πάρω τα πανω μου. Ενω είχα πάρει απόφαση να τα διορθωσω όλα πλεον τίποτα δεν μου προκαλεί επιθυμία. Κάθομαι σπίτι κ μιζεριαζω βλέποντας σειρές κλαίγοντας σιωπηλά μέσα μου. Θέλω να βγω εξω να κάνω βόλτες. Να βρω κάποιον που πραγματικα θα ερωτευτω,όχι σχέση συμβίωσης (έλεος είμαστε 20). Αληθινές παρέες κ φιλους που θα περνουσαμε τις πιο ανεμελες στιγμες φοιτικης ζωης. Όχι λυκοφιλιες με τις οποίες χαίρεσαι όταν ακυρώνουν τυχαίες έξοδους. Θέλω να κάνω αυτά που γουσταρω Παρολαυτά εχω γίνει απελπιστικά αδύναμη...πάμε για κάνα κάμπινγκ κ αφήστε τα κινητα και τα λιωσιματα ρε παιδιά.
