ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απο που να ξεκινησω, δεν ξερω... Βλεπετε τα χρονια "κωλοφαρδίας" μου ειναι πολλα!! Οπως οι περισσοτεροι τελείωσα κι εγω το σχολειο, περασα σε πανεπιστημιο, τελειωσα το πανεπιστημιο ακριβως στα χρονια που χρειαζοταν (βλεπετε βιαζομουν να βρω δουλεια) και αρχισαν να ψαχνω για δουλεια. Ενας χρονος αναζητησης και τιποτα. Αποφασισα να κανω μεταπτυχιακο, μπας και βοηθησει λιγο την κατασταση. Οι γονεις μου δεν ειχαν προβλημα αν αυτο με βοηθουσε στο να βρω πιο ευκολα μια δουλεια. Τελειωσα τ μεταπτυχιακο και μπηκα στην διαδικασια να ψαξω παλι για δουλεια. Το αποτελεσματα το φανταζεστε και παλι τιποτα. Αναγκάστηκα να γυρισω στο πατρικο μου μιας και δεν ειχα - εχω χρηματα να συντηρησω τον εαυτο μου. Εδω αντιμετώπισα μια αλλη κατασταση. Σχολια απο τριτους. Ναι δεν σας ανεφερα οτι το πατρικο μου βρισκεται σε μια πολυ κλειστη κονωνια. Τα σχολια των τριτων τα αντιμετωπιζεις, τα σχολια ομως απο ατομα που θεωρουσες φιλους σου δυσκολα μπορεις να τα κατανοησεις. Ηταν σαν να μην ηξερες τα ατομα που εχεισ διπλα σου. Ακομη και φημες εβγαζαν και τον λογο ποτε δεν τον εμαθα. Ετσι εβγαλα απο την ζωη μου τα λιγοστα ατομα που θεωρουσα φιλους μου με αποτελεσμα να μεινω μονη μου. Τελείως μονη μου σε μια κοινωνια που το μονο που ξερει να κανει ειναι να σε σχολιαζει ακομη και για το γεγονος οτι βγαινεις για ενα καφε μια φορα στο τοσο. Επειδη λογω των συνθηκων αναγκαστηκα να αλλαξω τοπο διαμονής εχασα τις παρεες μου και τα ατομα με τα οποια περνουσα καλα.Βρεθηκα ξενη στον τοπο μου. Τι ειρωνια!! Και εκει που ψαχνεις παρηγορια στην αγκαλιά καποιου πολυ δικου σου ανθρωπου, αυτος ο ανθρωπος δεν υπαρχει!! γιατι;;; πραγματικα δεν ξερω το γιατι. Οσους γνωρισα ολοι πηραν ενα κομματι μου και εφυγαν. Παρολο που με θεωρουσαν καλο ατομο τελικα αποδείχτηκα μαλλον για αυτους κατι που δεν αξιζε να κρατησουν. Ολοι τους με πληγωσαν πολυ αλλα δεν κραταω κακια σε κανεναν. Πλεον φοβαμαι τους παντες και τα παντα. Ακομη και ο τελευταιος αντρας που βγηκα που φερθηκε σκαρτα παρολο που ηξερε οτι αυτο θα με αποτελειωνε. Και ναι με αποτελειωσε!! Δεν ξερω γιατι τα γραφω ολα αυτα. Ισως φοβαμαι να μοιραστω αυτες τις σκεψεις μου με αλλα ατομα που γνωριζω. Γιατι πλεον ναι θα το παραδεχτω, φοβαμαι τους ανθρωπους γιατι το μονο που εμαθαν να κανουν ειναι να χρησιμοποιουν τους αλλους για το δικο τους συμφερον. Φοβαμαι να βγω απο το σπιτι για να μην με σχολιασουν, φοβαμαι να κανω φιλους γιατι δεν αντεχω αλλο τις πισωπλατες μαχαιριες, φοβαμαι να ερωτευτω (αν και δεν υπαρχουν αντρες πλεον ετσι οπως εχουμε καταντησει) γιατι ξερω πως θα καταληξει ολο αυτο.Μα πιο πολυ φοβαμαι οτι θα καταληξω μονη μου (οχι οτι αυτο δεν συμβαινει). Δεν θελω να ειμαι μονη μου. οχι δεν θα το αντεξω αλλο. Ηδη τοσο καιρο το παλευω αλλα τιποτα. Που εξαφανιστηκαν οι πραγματικοι ανθρωποι;;; που;;; Και το πιο βασικο που πηγαν ολοι οι πραγματικοι αντρες;;; Γιατι λετε οτι ψαχνετε καλα καριτσια αλλα τελικα καταληγετε με τα κακα;;; Τι εχετε παθει επιτελους;;;