ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν 1 χρόνο αναγκάστηκα λόγω οικονομικών κυρίως προβλημάτων να φύγω από την χώρα μου. Με την βοήθεια μιας φίλης λοιπόν που ήταν ήδη στη χώρα που διαμένω τώρα, μπόρεσα και έφυγα. Όταν λέω με τη βοήθεια της, εννοώ ότι μόλις έμαθε για μια δουλειά με ενημέρωσε και έτσι ήταν πιο εύκολο να φύγω, αφού πλέον θα ερχόμουν με έτοιμη δουλειά. Ερχόμενη εδώ, στο θέμα σπιτιού ήταν αυτονόητο για εκείνη ότι θα μέναμε μαζί. Δέχτηκα γιατί και για εμένα ήταν δύσκολο να μείνω μόνη λόγω μισθού. Δεν βγάζω αρκετά προς το παρόν ώστε να συντηρήσω ένα σπίτι μόνη μου. Όλα καλά μέχρι εδώ. Τα προβλήματα άρχισαν όταν στους 3 μήνες εγώ βρήκα αγόρι. Ντόπιος, φοιτητής, όχι ακόμα οικονομικά ανεξάρτητος. Δεν μπορώ και δεν θέλω να πιστέψω ότι η φίλη μου ζήλεψε, αλλά μου έβαζε λόγια να χωρίσω, ότι δεν είναι καλός για εμένα, ότι λόγω σχολής και υποχρεώσεων δεν μου δίνει την απαραίτητη προσοχή, ότι δεν είναι σαν και εμάς και ότι είναι ψυχρός και άλλα πολλά. Η ίδια να σημειώσω 3 χρόνια στη χώρα και δεν είχε κάνει κάποια σχέση. Αυτό το κλίμα λοιπόν, μεταδώθηκε στον φίλο μου ο οποίος δεν την συμπαθούσε λόγω όλων τον παραπάνω, αφού καταλάβαινε από την συμπεριφορά μου πότε με επηρέαζε η φίλη.Με αποτέλεσμα, να νιώθω σαν φυλακισμένη στο ίδιο μου το σπίτι, να μην μπορώ να πω στο φίλο μου να έρθει να μείνει σπίτι μου κάποιο βράδυ αν δεν την ρωτήσω πρώτα, να ξέρει ότι μέσα στο δωμάτιο κοιμόμαστε και να κάνει τρελό θόρυβο επίτηδες, το πρωί πριν τη δουλειά μιας και ξυπνάει νωρίτερα να βάζει μουσική, γιατί λέει ξυπνάει καλύτερα, γενικά κανένας σεβασμός. Να πω επίσης, ότι έχει μεγαλύτερο κύκλο από εμένα και όλο και κάποιος φίλος της μας επισκέπτεται και δεν με ενοχλεί αυτό και ας έχει τύχει να κοιμηθεί και κάποιος από αυτούς στο κρεβάτι μου, μαζί μου, λόγω χώρου. Αλλά δεν μπορώ με τίποτα να ξεπεράσω το γεγονός, ότι εγώ κάνω τέτοιου είδους υποχωρήσεις και η ίδια τον μοναδικό άνθρωπο που έχω εδώ, δεν μπορεί να τον δεχτεί. Ξέρω ότι δεν μπορούμε να συμπαθούμε τους πάντες αλλά δεν του έδωσε ποτέ την ευκαιρία να τον γνωρίσει και κάθε φορά που με επισκέπτεται ο φίλος μου, κλείνεται στο δωματιό της και για τις επόμενες 2 μέρες είναι με τα μούτρα στο πάτωμα. Δεν νομίζω ότι μπορώ να συνεχίσω να ζω έτσι. Καμία ελευθερία, κανένα δικαίωμα δεν έχω και όλα αυτά γιατί με βοήθησε να κάνω την αρχή εδώ και νιώθω υπόχρεη. Το ενδεχώμενο να φύγω προς το παρόν δεν υπάρχει αλλά και να της μιλήσω δεν θα βγάλω κάτι. Προσπαθώ να της πετάω τι με ενοχλεί μεταξύ σοβαρού κ αστείου αλλά δεν έχει και τρομερά αποτελέσματα.