ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρίκι να ακούει τα ψέματα των άλλων και να υπόσχεται σε θεούς και δαίμονες πως δεν θα ακολουθήσει τον ίδιο ''δρόμο'' όταν μεγαλώσει. Και το τήρησα. Από τότε που έγινα ανεξάρτητος δεν έκανα τίποτα άλλο πέρα από αυτό που ήθελε η ψυχή μου. Ερωτευόμουν όσο παθιασμένα ήθελα, διασκέδαζα μέχρι τελικής πτώσης, εναντιωνόμουν σε οτιδήποτε δεν θεωρούσα δίκαιο και γυρνούσα την πλάτη μου σε όποιον ήξερα πως η καλημέρα που θα του έλεγα ήταν ψεύτικη. Ίσως να φταίει η υποκρισία την οποία βίωσα ή μάλλον από την οποία επιβίωσα όταν ήμουν έφηβος. Ίσως αυτή να με έκανε ''αλλεργικό'' σε κάλπικες συμπεριφορές και χαμόγελα. Όσοι έχουν παραμείνει κοντά μου υποστηρίζουν πως αυτή ακριβώς την γνησιότητα αγαπούν σε εμένα. Τελευταία όμως δεν μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι: κέρδισα κάτι από όλο αυτό; Στην μέχρι τώρα πορεία μου γνώρισα αμέτρητους ανθρώπους που με την κατά κοινωνία αποδεκτή και ορισμένες φορές αναγκαία υποκρισία τους έχτισαν παλάτια σε άμμους, κέρδισαν τον θαυμασμό των ''περαστικών'' και μια ζωή ζηλευτή. Δεν προσπάθησαν να αλλάξουν τον κόσμο που ζουν, τον δέχτηκαν έτσι σάπιο να ψυχορραγεί. Έστησαν ένα ατέλειωτο πάρτι πάνω από το ''πτώμα'' του ,την στιγμή που εγώ προσπαθούσα να κατακτήσω τα δικαιώματα μου, είτε εργασιακά είτε προσωπικά.''Από τότε που σε θυμάμαι σε βλέπω να αγωνιάς για την ζωή σου'' σχολιάζει ο Μιχάλης γελώντας από την κωμικοτραγικότητα της όλης κατάστασης. Μια αγωνία που δεν προκύπτει από την κακή μου τύχη -ίσα ίσα μπορώ να πω ότι επαγγελματικά και προσωπικά υπήρξα θεϊκά ευνοημένος- άλλα από την αυτοκαταστροφικότητα που παρουσίαζα όταν κάτι μου βρομούσε. Όχι, δεν θα συμβιβαζόμουν με συντρόφους από ''εξώφυλλα περιοδικών'' ενώ μου έδιναν λιγότερα από όσα ήθελα, ούτε σε δουλειές του ποδαριού με μισθούς πείνας με την φθηνή δικαιολογία της κρίσης, ούτε σε φίλους του σαββατοκύριακου. Ως θύμα λοιπόν της δικής μου μακροχρόνιας αυτής επανάστασης , άνεργος και προβληματισμένος για όσους και ότι με περιβάλλει, προσπαθώ να οργανώσω τις σκέψεις μου και να με πείσω πως ''Αν δεν θέλω να μείνω απένταρος στον δρόμο'' θα πρέπει να ''καλωσορίσω'' ότι μισώ για να βρω λίγη ηρεμία. Τώρα θα μου πείτε, γιατί τα λες όλα αυτά δημόσια, ποιον νοιάζει στην τελική; Ίσως το ανεκπλήρωτο όνειρο του δημοσιογράφου να ''κλέβει'' ένα μερίδιο ευθύνης, ίσως να θέλω να τα λέω κάπου χωρίς να πρήζω κανέναν με τις φιλοσοφικές μου αναζητήσεις, ίσως πάλι να νιώθω και λίγο παρεξηγημένος σαν προσωπικότητα και να θέλω να ρίξω λίγο φως στο ''σκοτάδι'' που με περιβάλλει. Ποιος ξέρει; [email protected]