ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και μόνο που εζησα το παραμυθι...Οταν ημουν μικρη, ειχα γεννηθει πριγκίπισσα. Σε ενα απλό αλλα όμορφο βασίλειο. Δεν ηξερα τι σημαινει να εισαι βασιλιας, ή να εχεις καποια θεση και αξίωμα. Δεν γνωριζα τι σημαινει. Εβλεπα όμως το φθόνο των άλλων, και το μίσος απο συγγενικά μου πρόσωπα. Το ένιωθα.. Οι "εξαδελφες" μου, δεν χαίρονταν με όσα εγώ χαιρόμουν για εκείνες. Εκει καπου πρεπει να ηρθε και η "καταρα του παραμυθιου", την οποια δεν αντιληφθηκα ποτε και απο ποια μαγισσα ηλθε..Εφηβεια. Οπως ολες οι πριγκίπισσες του παραμυθιου, ειναι η εποχη που ξετυλίγεται και φαινεται οτ ξόρκι στη μεγαλοπρεπεια του. Το κάστρο μας το στοίχειωσε ενας κακός μαγος. Τα χασαμε ολα. Η ηρεμια της βασίλισσας εφυγε, η πριγκίπισσα αρρωτησε βαρεια, χρηματα χαθηκαν, οι αυλικοι εφυγαν, ο βασιλιας αρρωστησε. Οι "εξαδελφοι" του βασιλείου πλουτισαν. Παρ'όλα αυτα, δεν μπορεσαν να ξεπερασουν τη χαρη της πριγκίπισσας. εκεινη καταφερνε να ξεχωρίζει σε οτι και αν εκανε. Φορουσε κουρελια, αλλα και παλι τη ζηλευαν. Δεν ειχε δασκαλους και μελετητες, αλλα και παλι ξεχωριζε για το μυαλο της. Η ζηλεια φουντωνε.Ενηλικίωση. Η πριγκίπισα δεν ειχε τιποτα. Περιπλανιόταν δεξια και αριστερα για να βρει εναν νοημα στη ζωη της. Παρατηρουσε. Εβλεπε διπλα της, τις αλλες πριγκίπισσες απο τα αλλα βασίλεια, τις αλλες κοπελες της ηλικίας της να εχουν ζωη απλη και ομορφη. Ειχαν πριγκιππα, ειχαν αγαπη, ειχαν ζεστασια. Ετρωγαν όμορφα φαγητα, ζεστα και περιποιημενα, ταξίδευαν σε μερη όμορφα και γιόρταζαν τις επετειους των βασιλείων με χαρα και χαρη. Αυτες οι κοπελες όμως γκρίνιαζαν.. Ο,τι δεν εχουν τίποτα. Ζηλευαν, οτι η πριγκίπισσα εχει πιο πολλα.. Επαιρναν γιατι η πριγκίπισσα εδινε, δεν εδιναν τιποτα οταν υπηρχε αναγκη. Δυσανασχετουσαν και κοιροιδευαν, "ελα τωρα καλη πριγκίπισσα που υποφερεις και εσυ...".Η πριγκίπισα αποφασισε οτι ηθελε να δημιουργησει μονη της το παραμυθι της. Απο το μηδεν. Να γινει ενα παραμυθι που θα το λεει στα παιδια της..Αποφασισε να βγει τελειως απο το καστρο. ταξιδεψε, εζησε λιγακι, δοκιμασε περιεργα φαγητα και ειδε αλλες φυλες ανθρωπων. Διαβαζε απο μικρη τα παντα, τωρα αρχισε να διαβαζει και απαγορευμενη γνωση..Εκει γνωριζε εναν βασιλια. Ετσι συστηθηκε. Ξεπεσμενο ομως βασιλια. Την εβαλε στο καστρο. Το καστρο ηταν βρωμικο, κρυο, πιο κρυο απο το δικο της. Τη χτυπησε, τη προσβαλε, τη κοδοιδεψε, τη βρωμισε, τη πεταξε.Η πριγκπισσα στραφηκε παλι πισω στη ζωη. Εκει, ενας μικρος χωρικος, που ηταν φιλος της προγκιπισσας, αρχισε να την αγαπα όπως ειπε. Να τη προσεχει αλλιως, να θελει να της μιλα. Εκεινη τον αγαπησε. Ωσπου ηρθε η μερα για το πρωτο φιλι. Η πριγκίπισσα πιστευε οτι το φιλι της πραγματικης αγαπης θα διώξει τον πόνο απο τα μαγια, θα διωξει τις κακιες μαγισσες και τις κακιες νεραιδες.Μονο που τα μαγια αργουσαν να λυθουν.. Ο πριγκιππας μετα το 1ο φιλι, αρχισε να αλλαζει. Ζηλευε τη πριγκίπισσα, μειωνε τη πριγκίπισσα, αλλα και την αγαπουσε υπερβολικα. Μαλωνε τη πριγκίπισσα, και αρχισε να προσεχει και τις αλλες κοπελες του βασιλειου. Η πριγκίπισσα ειπε: "εισαι φιλος μου, απο παλια. σε ξερω και σε αγαπω. Ειμαι εδω για την ευτυχια μου αλλα και τη δικη. Αν ποθεις να φυγεις μακρια, μπορεις, και εγω θα ειμαι παντα συμμαχος σου".. "Οχι σε αγαπω, εισαι τρελη που τα πιστευεις αυτα..".Η πριγκίπισσα αρχισε να αρρωσταινει. Εβλεπε πραγματα που ο παραμυθενιος της συντροφος δεν εβλεπε, δνε δεχοταν οτι γινονται. Ενιωθε βελη απο αλλες "εξαδελφες" και αλλους ζηλοφθονες αυλικους, αλλα ο ερωτας της τις τα αρνιοταν ολα..Ο πριγκπιππας, μια φορα το χρονο, καθε χρονο, αλλαζε τοπο διαμονης για να ξεκουραστει. Αυτη η ξεκουραση κρατουσε 3 μηνες.. Η πριγκίπισσα ανεμενε στωικα..Η ψυχη αρρωτησε, το κορμι αρρωτησε. Το γελιο χαθηκε.. Ασχημηνε, και η φρεσκαδα ειχε εκλείψει..Τολμησε να μιλησει σε μια αλλη πριγκίπισσα... Της ειπε: "εισαι αχαριστη... εμ εχεις πριγκιππα ενω οι αλλες οχι, εμ μιλας...Τα εχεις ολα δε βλεπεις;"...Ειχαν δικιο.. Σταματησε να μιλα..Ηξερε οτι το ονειρο του ερωτα της ηταν να γινει βασιλιας.. Τον βοηθουσε καθημερινα σε αυτο. Ειχε βρει σκοπο στη ζωη..Η πριγκιπισσα ομως ηταν τυχερη και λαμπερη.. Οι νεραιδονονες της την εφεραν σε ενα ομορφο παλατι να εργαστει, να γνωριστει με αλλες πριγκιπισσες καλε ςκαι ομορφες... Ηταν χαρουμενη.. Αλλα ο ερωτας της πονουσε.. "ειμαι φτωχος πριγκπιπισσα. Επρεπε εγω να δουλευω στο παλατι οχι εσυ... Εσυ εχεις τα παντα... Εχεις διαβασει τοσα βιβλια, εχεις τοση γνωση, εχεις τα παντα..".."Ερωτα μου, εγω επελεξα να διαβασω.. Μπορουσες και εσυ.. δεν ειναι κατι που μου ετυχε.. Εσυ, πιστευω εισαι μεσα σου βασιλιας, αλλα τεμπελης.. Δε κοπιαζεις για τιποτα...Εγω προσπαθησα να σε βαλω στο παλατι, αλλα μουειπαν οτι οταν σου ειχαν πει να πας αρνηθηκες"...Ο ερωτας αρνηθηκε.. Επεισε τη πριγκπιπισσα οτ κουραζεται εκει, οτι αφηνει τη μορφωση της, και οτι η πριγκιπισσα ειναι καλη σε αλλη δουλεια, και πρεπει τωρα να τη κυνηγησει πριν ειναι αργα... Την εκανε και αφησε τη δουλεια..Ενα χρονο μετα, ο ερωτας, εγινε βασιλιας σε αυτο το βασιλειο.. Πηρε τη θεση της πριγκιπισσας.. Καλυτερη θεση απο της πριγκιπισσας.. Η πριγκιπισσα ακομη τον αγαπουσε.. Ηταν η γυναικα του... Εκεινος ειχε πια παραδωθει στο ξορκι...Δεν τη κοιταζε, δε της μιλαγε.. δεν την ακουγε.. Την εκανε να κλαιει συχνα..Ενα βραδυ η πριγκιπισσα ψελισσε στον εαυτο της..."δεν του αξιζει.. Δεν του αξιζει να ειναι βασιλιας, δεν του αξιζει να αγαπηθει ποτε.."..Αλλα ακόμη τον αγαπουσε.. Και περιμενει μια φορα το μηνα που τον συναντα, αν τον δει, να τον ακουσει.. Και ας ξερει πως εκεινος θα την κανει να κλαψει.. Τον εκανε βασιλια.. Εκεινη ξερει το μυστικό του...και περιμενει.. Μηπως καποτε λυθει το ξορκι απο το 1ο φιλι..(αλληγορικό παραμυθι).