25.11.2014 | 23:12
Σήμερα συνηδητοποίησα
ότι 6 χρόνια περίπου τώρα δεν ζω. Οι μέρες μου κυλούν γρήγορα, τρομακτικά γρήγορα σαν το νερό. Και ότι ζω το ζω πολύ επιφανειακά. Χαρές, λύπες, αγωνίες, δυσκολίες. Όλα τα ζω επιφανειακά, σε τρίτο πρόσωπο. Σαν να μην είμαι εγώ αυτή που τα ζεί. Έξι σχεδόν χρόνια από τότε που είπαμε αντίο και από τότε δεν βρήκα κάποιο νόημα να δώσω στη ζωή μου. Προσπαθώ να κάνω τη ζωή μου όμορφη, το ίδιο και των άλλων.Το μόνο που μένει όμως είναι ένα τεράστιο βάρος στο στήθος μου.Όχι δεν στεναχωριέμαι για κάτι, απλά πνίγομαι. Με θυμάμαι παλιότερα πριν από αυτά τα έξι χρόνια. Κάθε μέρα μου ήταν γεμάτη. Ημουν μέσα σε όλα 100% , ψυχή και σώμα. Ένιωθα.Υπήρχα. Τώρα είναι σαν να έχω πεθάνει, μόνο που ζώ. Και πραγματικά θέλω πάρα πολύ τη ζωή μου πίσω, θέλω να αφεθώ, θέλω την παλιά μου πληρότητα, ακόμα και αυτή των άσχημων στιγμων Θέλω πάλι να νιώσω.Θέλω κάτι να ξυπνήσει τον άνθρωπο μέσα μου. Γιατί πραγματικά αυτή τη στιγμή δεν νιώθω άνθρωπος.Είμαι απλά ένα συναισθηματικά και νοητικά άπληστο ων που περνά κάθε στιγμή του μεταξύ ουρανού και γής.Κάθε συμβουλή ευπρόσδεκτη.
