ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι δυστυχισμένη γιατί στα 17 μου έμαθα ότι δε μπορώ να γίνω μητέρα. Και αυτό με εμποδίζει να χαρώ τον έρωτα. Φοβάμαι για την ακρίβεια.Είμαι δυστυχισμένη γιατί στα 29 μου χρόνια δεν κατάφερα να βρω έστω μια σταθερή δουλίτσα, εχθρός η κοινωνία και ο εαυτός μου. Κι εκεί που είχα παραιτηθεί πια από την ανάγκη μου για συντροφικότητα και τους μονόπλευρους έρωτες, ένα σου μήνυμα τα άλλαξε όλα. Μου ξύπνησες όλα αυτά που είχαν κοιμηθεί μέσα μου, ότι είμαι άνθρωπος και όχι ρομποτάκι.Είχα να σε δω 4 χρόνια. Τραγική σύμπτωση... Σε σκεφτόμουν το προηγούμενο βράδυ πριν μου στείλεις. Το έχω ξαναπεί. Η ιστορία μας δεν ήταν τυχαία. Μόνο που αυτή η ιστορία με πονάει... 3 ταξίδια να σε δω γεμάτα προσμονή, γεμάτα λαχταρά να βρεθώ στην αγκαλιά σου τελικά δε σήμαιναν τίποτα. Και μετά τα 504 χιλιόμετρα να μας χωρίζουν και πάλι. Όχι μάτια μου, η χιλιομετρική απόσταση σε σχέση με την απόσταση που έβαζες μεταξύ μας δεν ήταν τίποτα.Κι έτσι απλά η χαρά μετατράπηκε σε εφιάλτη κι εγώ εδώ μόνη, μια χρησιμοποιημένη ψυχή μέσα σε ένα χρησιμοποιημένο σώμα. Αντιμέτωπη με τους δαίμονες μου. Τα βράδια κοιμίζω τον εαυτό μου με δάκρυα. Και οι στιγμές μας πάντα εκεί,να με στοιχειώνουν. Δε μου μιλάς πια... Κοιτάζω το φεγγάρι και λέω, Θεέ μου όλα μου τα όνειρα χωράνε μέσα σε αυτή την ολοστρόγγυλη φωτεινή μπάλα.Δεν ξέρω αν πρέπει να λυπάμαι η να χαίρομαι με την εξέλιξη της ιστορίας μας. Βλέπεις γλίτωσα από την αμήχανη στιγμή να σου πω το μυστικό μου...Ένα όμως ξέρω σίγουρα. Πως μαζί σου χέρι χέρι θα περπατούσα στον παράδεισο και τώρα νιώθω τόσο δυστυχισμένη, τόσο μόνη...Μη ξεχάσεις καλέ μου το κοριτσάκι που το μόνο που ήθελε ήταν να σου δώσει την αγάπη της...