ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε αγαπούσα πριν σε δω. Σε είχα πλάσει στην φαντασία μου μέσα σε χορούς μαγικούς, σε απατηλά όνειρα με αχαλίνωτους οργασμούς με δυστυχίες τρομερές που κάνουν την αλήθεια αγνή.Υπήρξες ποτέ ζωντανή;Υπήρξες ποτέ ζωντανή στα αλήθεια; Αυτό αναρωτιέμαι κάθε φορά που σε βλέπω και γι αυτό σε παίρνω συνέχεια αγκαλιά, σε φιλάω απαλά στο μάγουλο και λιώνω σαν κερί. Αναπνέεις και ζω, βήχεις και αρρωσταίνω, χαμογελάς και γίνεται ο κόσμος χαρούμενος στα μάτια μου. Και όσο ποιο πολύ σε αγγίζω, τόσο δεν παραδέχομαι τις αισθήσεις μου, νομίζω ότι με εξαπατούν, ότι το μυαλό και το σώμα μου παίζουν ένα άσχημο παιχνίδι. Ότι από στιγμή σε στιγμή θα ξυπνήσω και θα σε χάσω.Μα που ακούστηκε η πραγματικότητα να ξεπέρνα και την ποιο τρελή φαντασία;Μόνο στα όνειρα ίσως.Αλλά και εκεί έχεις μια αίσθηση του ανεκπλήρωτου.Ενώ με εσένα νιώθω ολοκληρωμένος.Δεν νοιάζει αν θα με αγαπήσεις, δεν με ενοχλεί να με μισήσεις ή ακόμα χειρότερα να αδιαφορείς για μένα, απλά και μόνο το να υπάρχεις μου είναι αρκετό και με γεμίζει.Το ξέρω δεν είμαι άξιος σου. Εξ’ ορισμού.Είσαι το άσπρο και είμαι το μαύρο, είσαι η χαρά και είμαι η δυστυχία, είσαι η άνοιξη με τα αρωματικά λουλούδια, τις σπάνιες μυρωδιές και είμαι το φθινόπωρο που κάνε τα φύλλα από τα δέντρα να πέφτουν κάτω στο χώμα και να σαπίζουν.Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα πολλά αλλά η περιγραφικότητα έχει και αυτή τα στενά της όρια, ενώ η αγάπη μου για σένα είναι άνεφ’ ορίων.Να θυμάσαι πάντα όμως ότι όταν τσακωνόμαστε όταν σε επιπλήττω για κάτι και μετά βλέπω ένα δάκρυ ή ένα παράπονο να σχηματίζεται στο πρόσωπο σου• πόνο πολύ, άσχετα αν δεν το δείχνω.Κι όλα αυτά με κάνουν να αναρωτιέμαι πώς μπορεί ένας άνθρωπος, να γεννά τόσο έντονα συναισθήματα για έναν άλλο άνθρωπο;Ειδικά σε τόσο μικρή ηλικία.Και είσαι μόνο τεσσάρων χρονών.Κόρη μου!