ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζεις μια ιδανικη ζωη. Τουλαχιστον ετσι βλεπουν οι αλλοι σε εσενα. Εχεις ωραιο αυτοκινητο. Εχεις μηχανη. Βγαζεις ικανοποιητικα λεφτα που σου επιτρεπουν να κανεις πραγματα λογικα, χωρις να σκεφτεσαι οτι θα σου λειψουν μετα. Μεγιστο ιδανικο στη σημερινη μας πραγματικοτητα. Εχεις μια ομορφη κοπελα, με πολυ καλο χαρακτηρα, με την οποια περνας καλα, εχετε καλη σεξουαλικη ζωη, κανετε καποια σχεδια μελλοντικα. Εχεις λιγους φιλους, πολλους γνωστους. Εχεις ταξιδεψει, εχεις ζησει πραγματα, λογικα και ακραια, και εισαι ευγνωμων για αυτο, σκεπτομενος οτι παιδια της σημερινης εποχης, δεδομενων των συνθηκων, ισως να μην ζησουν ποτε. Νιωθεις ομως εντελως κενος. Γιατι τα υλικα πραγματα δε σημαινουν απολυτως τιποτε. Γυρνας σπιτι, ανοιγεις ενα μπουκαλι κρασι, στριβεις ενα τσιγαρο μετα απο μια ομορφη, για τους αλλους γυρω σου, μερα, και τοτε μονο νιωθεις ευχαριστημενος. Κατι σου λειπει. Δεν ξερεις τι. Το ψαχνεις. Δεν βρισκεις νοημα. Απλα θεωρεις τα παντα ως φυσικη ροη μιας κλασικης ζωης. Και δεν εισαι κανενα παιδακι πλεον. Σε λιγες μερες μπαινεις τα 29. Φυγε μακρια. Οπως σου προτειναν αλλωστε. Ισως αφηνοντας τα παντα πισω, αλλαζοντας τελειως το "ιδανικο" προτυπο ζωης που σου εχουν κοτσαρει με ταμπελα, εκει μακρια, βρεις το κλισε νοημα οπως λενε. Θα εισαι μονος σου στη αρχη. Αλλα εκει βρισκεται. Μην το χασεις. Οτιδηποτε υλικο δεν εχει σημασια πλεον. Τι σου φταιει ο ανθρωπος με τον οποιο εισαι μαζι θα μου πεις... Ελπιζεις να καταλαβει. Σκληρο το ξερω. Αλλα πρεπει να ζησεις κι εσυ.