ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήθελα καιρό να γράψω για σένα.Σήμερα που έχεις γενέθλια θα στα πω λοιπόν..Σε διάλεξα γιατί μπορείς να μετατρέπεις την μελαγχολία μου σε έρωτα, να την ακουμπάς πάνω σου και να τσακίζεται η θλίψη.Μου αρκεί ένα άγγιγμα σου κι ας ξέρω ότι αυτή η εξάρτηση δεν θα μου βγει σε καλό.Άσχημο πράγμα ο εθισμός, σε σκοτώνει και σε ξαναγεννά σε δευτερόλεπτα.Δεν προλαβαίνεις να χαρείς, δεν προλαβαίνεις να κλάψεις.Σχεδόν σε φοβάμαι, τρομάζω στην ιδέα πως αύριο θα φύγεις, πως όντως δεν θα μιλάμε τον ‘’Δεκέμβρη΄΄. Τρομάζω όμως και όταν είσαι εδώ.Γιατί εγώ σε θέλω κομμάτι μου. Δικό μου. Να έχω πάνω σου δικαίωμα. Να είμαστε μαζί.Όχι με την ταμπέλα ή την ημερομηνία. Τα είχα αυτά πολλά χρόνια και τα χόρτασα. Μαζί, χωρίς δανεικές κλεμμένες στιγμές. Γιατί με τα τωρινά δεδομένα και να σε έχω πάλι δε μου φτάνει. Ξέρω οτι σε μοιράζομαι. Και δεν μου αξίζει.Προσπάθησα να σε βγάλω από μέσα μου.Και σε ένα σημείο το είχα καταφέρει το καλοκαίρι.Ο χρόνος περνούσε και εγώ χάρηκα πως ‘’μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται’’. Έτσι μου έλεγαν, κι εγώ το πίστεψα.Μετά όμως γύρισα και όλες μου οι προσπάθειες πήγαν χαμένες γιατί ο έρωτας δεν είναι λογικό συναίσθημα. Είναι βίαιος και αυταρχικός, προστάζει κι εγώ σκύβω το κεφάλι. Γιατί πώς να σε βγάλω από μέσα μου όταν είσαι κομμάτι από μένα;Και να σκεφτείς πως μου έδωσες μόνο ψίχουλα.Μαζί σου είμαι ευτυχισμένη και δυστυχισμένη ταυτόχρονα, διχάζεις το είναι μου. Αν δεν ήταν έτσι όμως, δεν ξέρω αν θα είχα φτάσει να σ’αγαπάω τόσο, αν θα είχε νόημα.Και έρχονται άνθρωποι και προσπαθούν να με κερδίσουν...Και εγω αρνούμαι να κανω χώρο στην καρδια μου για να μπει κάποιος απ αυτούς... Γιατι ειμαι ερωτευμένη μαζι σου με εναν τροπο άρρωστο...Ερωτευμένη με καθε στοιχείο της ύπαρξης σου...Με την μυρωδιά σου.Με τον τροπο που κρατάς την κιθάρα σου.Με τον τροπο που μπλεκεις τα δάχτυλα σου στα μουσια σου.Με τον τροπο που ανοίγεις αυτόματα την παλάμη σ για να χάιδεψω τα δάχτυλα σου.Με τον τροπο που μου κανεις σφαλιαριτσες.Με τον ύφος που παίρνεις οταν λες "αντε κου κο παρατα με".Οποίος και να προσπαθησε μεχρι τωρα δεν κατάφερε να με κανει να ανεβάζω παλμούς μονο με μια συνάντηση!Δεν κατάφερε να μου προκαλέσει τοσο έντονα συναισθήματα θετικά η αρνητικά! Αρνούμαι να αρκεστώ με κατι λιγότερο απο αυτο το ελάχιστο που μ προσφέρεις... Γιατι αυτο το ελάχιστο γεμίζει όλο μου το ειναι,οταν κοιμάσαι,τραγουδάς,υπάρχεις δίπλα μου!Για όλους αυτους τους λόγους αν είχα μια ευκαιρία να γυρίσω πίσω για να διορθώσω τα λάθη μου, πιθανότατα θα έκανα ακριβώς τα ίδια.Χρόνια πολλά Hunter!