ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω την αίσθηση πως έγινα μισάνθρωπος. Είμαι στα 35 και πραγματικά αποφάσισα, πως κανένας άνθρωπος δεν με ενδιαφέρει, αν (και αφου) δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί του. Τον απορρίπτω, τον διαγράφω χωρίς αμφιβολίες και δεύτερες σκέψεις. Με έχει κουράσει το δήθεν, η αγραμματοσύνη, η απόλυτη βλακεία, ο ξερολισμός, ενώ η αγραμματοσύνη κάνει μπαμ, οι ανασφάλειες, οι κομπλεξισμοί, η κακία, οι άνθρωποι. Μερικές φορές που τυχαίνει να τους παρατηρώ στο δρόμο σκέφτομαι, πως βλέπω πηθίκους να περπατούν, να μιλούν και να φιλιούνται. Σαν να έχω πέσει απο έναν άλλον πλανήτη και το μόνο που θέλω είναι να γυρίσω σπίτι μου, έτη φωτός μακριά, αλλά το διαστημόπλοιο δεν δουλεύει πια και έχω ξεμείνει εδώ θεατής στο θέατρο του παραλόγου. Αν μια πυρηνική βόμβα διαλύσει αύριο την ανθρωπότητα, και εμένα μαζί, δεν θα με νοιάξει. Το πιο πιθανό να χειροκροτήσω. Απο μικρή είχα αισθήματα αποκοπής απο το περιβάλλον, αλλά όσο μεγαλώνω, τόσο μεγαλώνει μαζί μου αυτό το αίσθημα οτι δεν ανήκω εδώ. Στην πραγματικότητα ούτε με απασχολεί πια πως δεν μπορώ να συνδεθώ με κανέναν - το έχω αποδεχτεί.