10.12.2014 | 20:40
σκεψεις για την "αγαπη"
αναρωτιεμαι. στα εδωσα ολα οτι παραπανω ειχα και οταν με αδειασες και χαθηκαμε δεν εμεινε τιποτα αλλο να δωσω σε καποιον αλλον. ο χρονος? πανε 2 χρονια και δεν λυπαμαι πια ομως ακομα δεν εχω τιποτα να δωσω.και αναρωτιεμαι σε αγαπησα ποτε πραγματικα η απλως ενθουσιαστικα μαζι σου πρωτη μεγαλη αγαπη κτλ. γτ αμα σε ειχα αγαπησει πραγματικα θα τα καταφερνα και θα σε συγχωρουσα. παρ ολα τα οσα εκανες? αμα σε ειχα αγαπησει και ειχα μαθει να αγαπω θα μπορουσα να ξανα αγαπησω. οχι νομιζω δεν μπορω να αγαπησω ουτε αγαπησα ποτε εσενα. πρεπει να ηταν ο ενθουσιασμος που το ασχημο τελος με επανεφερε στη πραγματικοτητα και δεν γινεται να ξανα ενθουσιαστω γτ εμαθα. εμαθα να μην πιστευω σε τιποτα και κουραστηκα. θελω να πω η αγαπη οπως εγω το ειχα σκεφτει. δεν θα επρεπε να συγχωρει τα παντα οχι απο αναγκη για παρεα αλλα απο αγαπη? μηπως δεν ειμαστε ολοι ικανοι να αγαπησουμε ή μηπως τελικα η αγαπη δεν ειναι τιποτα παραπανω απο εναν ερωτα μεγαλο που θα ταιριαξει στα μετρα μας? μηπως αγαπω τον εαυτο μου μονο? θυμαμαι μικροτερη αγαπουσα ολον τον κοσμο. μηπως οσο μεγαλωνουμε η κοινωνια μας διαφθειρει ή μηπως η αφελεια πεθαινει?μηπως δεν υπηρξε ποτε αγαπη και ηταν ολα ενας ενθουσιασμος?
