ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θελω να βγει ρε παιδι μου απο το μυαλο μου.πανε 7 χρονια,δεν ημαστε μαζι και ημαστε μαζι...αλλαξε χωρα και γω ακομα εκει...αλλα και κεινος δεν τα παραταει με τιποτα.τον γηωνω συνεχεια λεγοντας του οτι οσο και αν τον αγαπω πιστευω πως δεν μπορουμε να εχουμε μελλον αλλα σαν να μην ακουει λεξη απ'οτι λεω...δηλωνει με σθενως οτι θα ημαστε το τελειο ζευγαρι..Τα σκατωνει διαρκως στη ζωη του και οσο και αν περναω καλα μαζι του(σε οτι αφορα το θεμα "διασκεδαση"), ε δεν μπορω να χτισω τα ονειρα μου για οικογενεια πανω του.με κανει να νοιωθω ανασφαλεια...ειμαι που ειμαι...Οτι αισθανομαι μοιαζει με αρρωστια...τον αγαπω πολυ αλλα μαλλον ειναι η αγαπη που νοιωθεις για εναν ανθρωπο που εχεις ζησει πολλα μαζι του,ασχημες και ομορφες στιγμες..Σε ολα τα δυσκολα ηταν διπλα μου,και γω παντα εκει να τον βοηθησω,τον ποναω δεν αντεχω να τον ακουω ή να τον βλεπω στεναχωρημενο...κι ομως τον πληγωνω που δεν ειμαι μαζι του...Δεν ξερω πως να προχωρησω...μου φευγει η ζωη μεσα απο τα χερια και γω καθομαι σε μια γωνια και κοιταω μουδιασμενη χωρις να κανω τιποτα...και φοβαμαι πως οταν θα κανω ισως να ειναι πολυ αργα πια...φοβαμαι τοσο πολυ την μοναξια....και για δες!!!ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ!!!!Ειναι αστειο...