ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ως τα 18 μου δεν είχα βγει ποτέ για διασκέδαση ούτε καν σε καφετέρια.Όντας καταθλιπτικός κλεινόμουν όλη μέρα μέσα στο σπίτι.Στο σχολείο με έβριζαν και με χτυπούσαν...Υπέφερα αλλά πήγαινα.Άλλαξα πόλη για να αποφύγω την μικρή κοινωνία όπου ήμουν στιγματισμένος και πήγα μακριά...Σε ένα σπίτι όπου δεν μπορώ να ηρεμήσω ούτε για 5 λεπτά.Δεν έχω φίλους δεν έχω κοπέλα και ποτέ μου δεν είχα.ολάκερη η ζωή μου είναι τσιγάρο φαΐ και ύπνος...Υπνος τρόπος του λέγειν βέβαια.Είμαι άπλυτος αξύριστος και ακούρευτος.Δεν έχω όρεξη ούτε να βουρτσίσω τα δόντια μου...Εξάλλου ποια θα τα δει...;Κάθομαι και σκέφτομαι πως έχασα τα εφηβικά μου έτσι...Κλεισμένος μέσα αποκομμένος απτην κοινωνία...Ούτε μια σχολική εκδρομή δεν πήγα...Παντα εκεί μόνος στο τελευταίο θρανίο...Σημερας νιώθω πιο μόνος από ποτέ.Η σκέψη να κάνω κάποια τρελά μου έχει γίνει εμμονή αλλά ειμαι πολύ δειλός για να το κάνω.Με τι κουράγιο άλλωστε;Κάτι φορές κάθομαι πάνω από το κινητό και περιμένω με τις ώρες να χτυπήσει...Εστω να δω πως κάποιος με νοιάζεται...Αλλα τίποτα.Θέλω να ζήσω...Να γελάσω...Να δώσω και να πάρω αγάπη...Όσο τίποτα άλλο...Είμαι μόλις 20 ετών και σιχαίνομαι την ζωή μου...