ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμάμαι μικρή πόσο πολύ νευρίαζα με τους ''μεγάλους'' που μου έλεγαν ότι ήμουν στην καλύτερη ηλικία και να μην βιαστώ να μεγαλώσω...Ένοιωθα ότι με απαξίωναν και δεν μου έλεγαν και τίποτα της προκοπής μιας και στο μυαλό μου αφού έλεγαν όλοι το ίδιο πράγμα σε χρόνο dt, σήμαινε ότι δεν με παίρνανε στα σοβαρά και με τελειώνανε στα γρήγορα με μια ατάκα κλισέ.Κι έρχομαι να πω τώρα, πόσο δίκιο είχανε...Και πόσο πολύ αντιλαμβάνομαι τώρα την χρυσή ανεμελιά των παιδικών και εφηβικών χρόνων...Είμαι 29 ετών πλεόν. Με άγχη, κρίσεις πανικού, παλεύοντας να μην κάνω εκπτώσεις και να μην συμβιβάζομαι. Όταν κάτι δεν μου άρεσε μικρή, χτύπαγα το πόδι μου και έλεγα ''ΟΧΙ'', ''ΔΕΝ ΘΕΛΩ'', ''ΔΕΝ Μ'ΑΡΕΣΕΙ''.Πόσο μου λείπει αυτή η μικρή! Πόσο ξεκάθαρα τα πράγματα τότε. Και τώρα? Τι θα γίνει τώρα? Έτσι θα πάει η ιστορία? Άγχη, ευθύνες, δουλεία, προβληματικές σχέσεις, θέματα υγείας, χαμένος χρόνος, και δήθεν χαρά το σ/κ έχοντας άδεια απ τις δουλειές προσπαθώντας να χωρέσουμε στιγμές χαράς για να νοιώσουμε ότι είμαστε ακόμα άνθρωποι? Αρνούμαι! Το αρνούμαιιιι! Δεν θέλω! Αλλά δυστυχώς, όσο εμμένω στην άρνηση μου, τόσο πιο έξω θα με πετάει η κοινωνία... Με λίγα λόγια....Πώς αντιμετωπίζουμε την ενηλικίωση αγαπημένοι μου?! Πώς?! Χωρίς να νοιώσουμε ότι προδίδουμε κάθε μέρα τον παιδικό μας εαυτό?