ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

για καφέ με τους γονείς μου, σκέφτηκα πόσο τυχερή είμαι που τους έχω δίπλα μου γερούς και πόσο πραγματικά αχάριστη είμαι με τη ζωή μου. Οι δυο αυτοί άνθρωποι με αγαπούν όσο τη ζωή τους και πάνω από αυτήν κι εγώ τους φέρομαι άσχημα γιατί τους έχω δεδομένους. Έχω στο μυαλό μου ότι είναι γονείς και κάνουν απλώς το καθήκον τους. Όμως δεν είναι έτσι. Αν κάποια μέρα τους χάσω, θα συντριβεί ο κόσμος μου, δε θα θέλω τη ζωή μου πια και τώρα που τους έχω δεν τους δείχνω ούτε αγάπη ούτε σεβασμό ούτε φροντίδα ούτε κατανόηση. Είμαι δυστυχισμένη για άλλα πράγματα που μου λείπουν, όπως σύντροφος ή δουλειά και δε βλέπω αυτά που έχω. Υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν σε ορφανοτροφεία κι εμένα 24 χρονών γαϊδάρα με τρέφουν ακόμα οι γονείς μου. Αλλά οι δυνάμεις τους εξασθενούν με τα χρόνια κι εγώ στεναχωριέμαι, δεν μπορώ να βλέπω τον πατέρα μου αδύναμο, εγώ τον θυμάμαι δυνατό, στηριζόμουν πάνω του και τώρα οι ρόλοι αντιστρέφονται, τώρα θα πρέπει να είμαι εγώ η δυνατή για να στηριχθεί πάνω μου. Τους αγαπάω τους γονείς μου και τώρα που το σκέφτομαι, αντί να τα γράφω εδώ μέσα θα πάω να τους το πω...