ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε όλους εσάς που μας υποδεικνύεται κάθε φορά τι είναι πιο δύσκολο στη ζωή και για ποιους λόγους επιτρέπεται να στεναχωριόμαστε θα ήθελα να πω ότι με έχετε κουράσει αφάνταστα και Καλή χρόνια.Στη ζωή μας διανύουμε φάσεις και σε κάθε μια από αυτές μπορεί να στεναχωριόμαστε για κάτι διαφορετικό, μα κανείς δεν μπορεί να μας ακυρώσει το συναίσθημα αυτό επειδή δεν είναι αυτό το διαφορετικό αρκετά σημαντικό στο δικό σας μυαλό.Κάποιοι έχουμε 2 προβλήματα παραπάνω λυμένα σε σχέση με άλλους και στεναχωριόμαστε για το Α. Εαν δεν τα είχαμε λυμένα μπορεί να στεναχωριόμασταν γι'αυτά.Κάποιοι έχουμε 2 πράγματα δεδομένα σε σχέση με άλλους και στεναχωριόμαστε για το Β. Εαν δεν τα είχαμε δεδομένα μπορεί να στεναχωριόμασταν γι'αυτά.Έλεος πια με τις υποδείξεις. Κάθε φορά που κάποιος μιλάει για το τιν τον πονάει, κάποιος θα πεταχτεί να πει ότι αυτές δεν είναι δυσκολίες, αλλού είναι η δυσκολία της ζωής, τα χεις όλα λυμένα και σε νοιάζει αυτό.Ναι ρε φίλε. Ποιο το πρόβλημά σου? Μπορεί να τα χει όλα λυμένα και να κλαίει για τον γκόμενο. Μπορεί να μην τα χει όλα λυμένα και να κλαίει για τον γκόμενο. Δηλαδή τι? δεν έχετε ερωτευτεί; δεν ξέρετε ότι υφίσταται αυτός ο πόνος; του χωρισμού, της αβεβαιότητας, της αδιαφορίας. Πρέπει να μας δέρνει το αγόρι μας για να έχουμε δικαίωμα να στεναχωρηθούμε με κάτι που έκανε;Και ναι, το 17 χρονο αυτή τη στιγμή αγχώνεται με τις Πανελλήνιες. Λογικό. Μπορεί αυτές να είναι ο κόσμος του όλος. Εγώ που σπουδάζω και έχω τελειώσει με τις Πανελλήνιες άμα του πω ότι το Πανεπιστήμιο είναι 10 φορές πιο δύσκολο λες να το καταλάβει? ΟΧΙ. Πρέπει να το διαπιστώσει μόνος του. Αλλά δεν μπορώ να μην κατανοήσω το άγχος και την αγωνία ενός 17χρονου επειδή εγώ έιμαι 23 και έχω υποβαθμίσει και ξεχάσει αυτά που ένιωθα τότε.Για ό,τι θέλουμε θα πονάμε και θα κλαιγόμαστε. Σταματήστε πια το κήρυγμα. Δηλαδή κάθε φορά που τρώτε μια μπουκιά, σκέφτεστε τα καημένα τα παιδιά που πεθαίνουν από ασιτία. Κάθε φορά που ξαπλώνετε στην κρεβατάρα σας σκέφτεστε τον άστεγο που τουρτουρίζει έξω.Έτσι είναι η ζωή. Αδικη. Κι αν ποτέ τα φέρει η ζωή έτσι και μείνω άστεγη και πεινασμένη, δεν πρόκειται κανένας να μου δώσει σημασία. Και μια μέρα θα πεθάνω και θα ναι μείον ένας. Είναι πολύ απλό.Ναι εκ του ασφαλούς μιλάω. Πώς να μιλήσω.Αλλά δεν μπορώ να σώσω όλον τον κόσμο. Κι ούτε θα σταματήσω να στεναχωριέμαι1 λεπτό για το παπούτσι μου που χάλασε30 λεπτά για το φαί που έκαψα και την αχρηστοσύνη μου στην ντουλάπα1 μέρα για μια μαλακία που είπα1 βδομάδα για το μάθημα που κόπηκα1 χρόνο για τον χωρισμό με το αγόρι μου100 χρόνια για την κυτταρίτιδα που δεν φέυγει.Ντάξει; Μπορώ;Ευχαριστώ πολύ