ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ανοίγεις τα μάτια. Είναι η τελευταία μέρα του χρόνου. Ενός χρόνου που σε πήγε στα πιο ψηλά και στα πιο χαμηλά. Μόνη σου τα κατάφερες και τα δυο, το ξέρεις πια. Προσπαθείς να θυμηθείς κάποια παραμονή πρωτοχρονιάς που να έχεις περάσει πραγματικά καλά. Προσπαθείς. Είναι πολλά χρόνια πίσω. Πάρα πολλά. Τότε που η νεότητα ήταν γεμάτη φίλους, αγκαλιές και τρέλα. Τότε που στο γνωστό μπαρ των Εξαρχείων μαζευόσασταν όλοι μαζί με διάθεση για γλέντι, άσχετα απ' το αν άλλαζε ο χρόνος ή όχι. Κι ύστερα, έφυγες με εκείνον τον άντρα που για τότε ήταν ότι σε γέμιζε κι ότι δεν σου έφτανε. Με ένα δανικό αυτοκίνητο σε πήγε κάπου στη θάλασσα. Κάνατε έρωτα και σας πήρε ο ύπνος αγκαλιά. Το πρώτο ξημέρωμα του χρόνου ήρθε πριν το καταλάβεις. Αγχώθηκες για την ώρα μα γελούσες κι ήσουν ευτυχισμένη. Όλα άλλαξαν από τότε. Εκείνος ο άντρας δεν ζει πια. Κι εσύ έχεις γίνει μια άλλη. Περάσαν τα χρόνια. Τώρα δεν υπάρχει κανείς. Ούτε άντρας. Ούτε δανικό αυτοκίνητο. Ούτε θάλασσα. Μόνο μια άχαρη παραμονή πρωτοχρονιάς που θα περάσεις πάλι με τον γνωστό τρόπο. Τουλάχιστον δεν είναι η χειρότερη, σκέφτεσαι. Γιατί η χειρότερη πέρασε πριν λίγο καιρό χωρίς καν να τη θυμάσαι. Τότε που ο άντρας που παντρεύτηκες σε πέταξε έξω απ' την ζωή σου για τα δικά του άρρωστα βίτσια. Κι ύστερα ήρθε η περσινή παραμονή, η πρώτη χωρίς τον πατέρα σου. Σκέφτεσαι πως ίσως χρειάζεσαι λίγη ηρεμία. Πως δεν πειράζει που δεν βγαίνεις, που δεν γλεντάς, που δεν κάνεις όπως άλλοι. Δεν είσαι κοριτσάκι πια. Κι ούτε έχεις παιδιά για να προσποιείσαι μπροστά τους πως όλα είναι καλά. Ίσως δεν θα έπρεπε να κρύβεις τις πληγές -κρύβονται εξάλλου; Μα μια αγωνία υπόγεια σε κάνει να θέλεις να καλύψεις τις πληγές με καινούργια ολάνθιστα λουλούδια, να ξορκίσεις το παλιό, να φύγει επιτέλους, όχι ο χρόνος μα όλη εκείνη η αίσθηση της ήττας. Ας γίνει κάτι όμορφο επιτέλους. Όχι απ' αυτά που μόνη σου είσαι ικανή να φτιάξεις, όχι, απ' αυτά που έρχονται απ' έξω, απ' αυτά που δίνονται σαν δώρα εκεί που δεν το περιμένεις, απ' αυτά που σε κάνουν να νιώθεις καλά έστω κι αν δεν έχεις λύσει τίποτα ακόμα στην ζωή σου. Κλείνεις τα μάτια. Είναι η τελευταία μέρα του χρόνου. Αυτού το χρόνου που γνώρισες εκείνον δίπλα στον - κι όμως εκείνος πιο φοβισμένος από σένα έκανε πίσω. Αυτού του χρόνου που ζήτησες βοήθεια για να δεις πως δεν υπάρχει κανείς. Αυτού του χρόνου που εσύ προσπάθησες κι ας γκρίνιαζαν οι άλλοι. Αυτού του χρόνου που όλοι είδαν πόσο δυνατή είσαι. Κι ας είσαι μόνη. Θέλεις να βγεις στην πόλη να κάνεις μια βόλτα. Μα έχει κρύο και φοβάσαι πως η μοναξιά σου θα είναι περισσότερο αισθητή από κάθε άλλη φορά. Πως το παράπονο στα μάτια σου θα είναι πιο έντονο. Θέλεις να πιστέψεις πάλι σε κάτι. Μα κουράστηκες να ψάχνεις μέσα σου την ελπίδα και την αλλαγή. Το φως που θα συντρίψει το σκοτάδι. Δεν υπάρχει όμως άλλη λύση, και το ξέρεις. Εσύ άλλαξες. Ας αλλάξει επιτέλους κι ο χρόνος... ......