ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα το πω οσο ποιο απλα μπορω. Εγω δεν ζουσα. Καποια στιγμη, εκανα καποιες θυσιες, και καποιες επαναστασεις και "αρχισα να ζω".ζωη, σπουδες, φιλοι.Αυτο κρατησε 9 μηνες.Οσο ενα μωρο στην κοιλια της μανας.Γνωρισα εκεινον.Αυτος δεν ειχε τοση ζωη οσο εγω.Εκανα παυση για αν ζησω μαζι του.Στα φοιτητικα παρτυ μαζι του, στις φοιτητικες ταινιες μαζι του.καποιες φορες δν ερχοταν καν.Νευριαζε και μ μιλαγε ασχημα.Με εκανε να νιωθω τυψεις που πηγαινα και εκανα.Βρισκω δουλεια. Καλλιτεχνικη λαμπερηΛυσσαει...Μου βγηκε απο τη μυτη και αυτο.Πολλα χρονια μου, του εδωσα.Πολλες εμπειριες που μου ανηκαν και μου αξιζαν αφησα.Με πληγωνει. Φευγω.Τωρα ζει τη ζωη που εγω ξεκιννησα τοτε.. να ζω.Την ιδια ζωη, με πολλους φιλους, που εγω στηριζα. Τους φιλους μου. Τους φιλους μας.Δουλευει και στην ιδια δουλεια (πως το καταφερε αυτο;).Εγω ειμαι απεξω. Ζηλευω.Ζηλευω τη ζωη του, ζηλευω τη ζωη μου, που ηταν δικη μου και του την εδωσα. Ζηλευω που τωρα, ενα ψιχουλο αν μου εδινε απο ολα αυτα θα ημουν καλα και ευτυχισμενη.Ζηλευω, που ενα τηλεφωνο "γεια τι κανεις, ελα για εναν καφε", θα με εφερνε κοντα με κοσμο, κοντα με τους φιλους μου, κοντα με αυτους που μου λειπουν, κοντα με τους συναδελφους μου που υπεραγαπουσα..δεν θελω αν τον δω. Σαν ανθρωπος δεν μου λειπει ποια. Μου λειπει η ζωη μου που μου την πηρε. Και δνε ειμαι 19 ή 20. Ειμαι πιο μεγαλη. Και δεν εχω δυναμη να ξαναχτιζω απο την αρχη το ιδιο "ονειρο". Οχι το γκομενικο. Χεστηκα για αυτο. Το ονειρο της ζωης.Φιλοι, φιλοι, γνωστοι, εξω, παρεα, ζωη, δουλεια, γελιο.Η ζωη μου ειναι πολυ μιζερη ηδη. Μεχρι να φυγω απο δω μεσα θα υποφερω..ΜΕχρι να ξαναχτισω αυτο που ειχα θα αργησω.Αλλα τοτε δεν θα μου το παρει κανεις μαλακας.Καμμια πουτανα μανα, και κανενα μουλικο γκομενακι.Απλα να μου εδινε μια μερα, καποιες ωρες απο αυτο που ζει. Γιατι ηταν δικο μου. Εγω του το διδαξα. Τι του ητανε να τηλεφωνο; ενα τηλεφωνο κανεις και στον ποιο λιγο για εσενα ανθρωπο. Ενα τηλεφωνο. Να ζησω λιγο απο αυτο. Λιγο..