ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

"Το πέλαγο είναι βαθύ κι αγάπη είναι μεγάλη έχω ένα κόμπο στην ψυχή και ποιος θα μου τον βγάλει"Και τελειώνοντας την σχολή , στο 4ο έτος ξεκινάς χωρίς να το θέλεις να κάνει μικρούς απολογισμούς. Κάπου εκεί στους απολογισμούς βρέθηκα να συνειδητοποιώ πόσο μοναχικά είναι εδώ, στη ζωή . Τους έρωτες που δεν έζησα γιατί δεν ήρθαν ή γιατί τους έδιωξα, τους φίλους που έχασα , του φίλους που ΔΕΝ κέρδισα , τι σπίθες που δεν έγιναν φλόγες . Και τότε , ένα χριστουγεννιάτικο βράδυ με όλη μου την κούραση για μακιγιάζ και όλη μου την θλίψη για χαμόγελο, σε ένα μέρος 8 ώρες πιο νότια από το δικό μου , με ένα όμορφο κόκκινο δέντρο και ένα μαγαζί με έναν μαύρο γάτο γνώρισα ...εσένα. Μπήκες μέσα και στην αρχή , γύρισα το βλέμμα μου αλλού αλλά σαν να έλλειπε κάτι από το ¨αλλού" . Σαν να έλλειπες εσύ . Σε κοίταξα ξανά μέσα στα μάτια και σαν να ξύπνησα από έναν βαρύ και εξουθενωτικό ύπνο . Με άγγιξες , χορέψαμε και γύρω μας γνωστοί και άγνωστοι απλά..υπήρχαν "Σταμάτα να χαμογελάς" - "Γιατί δεν μου πάει ?" -" γιατί δεν θα κρατηθώ άλλο και θα σε φιλήσω"... "Τι θα γίνει ρε παιδιά θα πηδηχτείτε να τελειώνουμε ?" -" Όχι ρε φίλε , δεν θα πηδηχτούμε , θα ερωτευθούμε.." του είπες και γύρισες, με κοίταξες και με φίλησες .Είχες πιει αρκετά , και είχες μια γλυκιά γεύση και μια όμορφη οσμή από αλκοόλ . Εκείνο το βράδυ κατέληξε όπως καταλήγει ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ σε κάποιο νησί μετά από αλκοόλ και καλή παρέα ..δύο σώματα ήρθαν κοντά . Αλλά μάλλον δεν έφτανε αυτό. Μάλλον κάπου κάτι έπρεπε να πάρει φωτιά..μάλλον είχε έρθει η ώρα κάποιος να καεί .Το δεύτερο βράδυ , βγήκα για σένα...βρεθήκαμε. " Κάνε μου μια χάρη , άνοιξε τα μάτια σου..άσε με να συναντώ το βλέμμα σου " σου είπα. Ανακαθίσαμε και μ αγκάλιασες . Σε έσφιξα σαν να θελα να γίνω ένα με το σώμα σου , με την θέρμη σου. Ένιωθα την καρδιά σου να χτυπά στο στήθος μου.Αυτό το πρόστυχο βλέμμα σου... ήταν ότι πιο αθώο συνάντησα.Και έφυγα . Και οι μέρες περνούν. Ανταλλάσσουμε μηνύματα . Πρώτη φορά καταθέτω την ψυχή μου σε έναν άνθρωπο , σε σένα που δεν ξέρω , που σε θέλω .Τόσα χρόνια έχτιζα τείχη και ήρθαν 2 νύχτες να μου ανατρέψουν κάθε θωρακισμένη σοφία περί ανθρώπων που έφτιαξα .Δεν θα σε ξαναδώ , και η ιδέα μου θα φθίνει και θα με ξεχάσεις .Κάθε σκιά που θα σε πλησιάζει , αν δεν σε έχει ήδη πλησιάσει, θα υπερτερεί γιατί θα σε αγγίζει . Κι εγώ θα έχω χάσει από χέρι...πως να συναγωνιστώ την..παρουσία . "Το πέλαγο είναι γλυκό,χάδι μαζί και δάκρυκαι με κυλάει αφρίζοντας, στου ορίζοντα την άκρη."Αυτό που θα θυμάμαι είναι ο χτύπος της καρδιά σου , το άγγιγμα σου και τα αστέρια του προσώπου σου.Πως να χωρέσει η μέρα στην νύχτα ; Πως να φιλήσει ο Ήλιος το φεγγάρι ; Πώς να ξαναντικρίσω το βλέμμα σου ; Πώς να είμαι μαζί σου.."Το πέλαγο είναι παιδί , τρέχει και δεν το φτάνωπαιδί και στην αγάπη του , και σαν παιδί το χάνω "Από την Νύφη του Βορρά στην Νάπολη της Ανατολής