Γράφω θεωρώντας πως δεν είσαι θεατράλ.Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που δεν μπορούν να ελέγξουν το ύφος και την ένταση της ομιλίας τους. Απλά τους σιχαίνομαι. Τους θεωρώ χαζούς (με την κανονική έννοια) και υποδεέστερους.Αυτό επειδή νομίζω πως αφού δεν συγκρατεί τον λόγο του, δεν συγκρατεί και τα αισθήματα και τις πράξεις και τον εαυτό του γενικότερα. Πολλές φορές έχουν παρεξηγηθεί μαζί μου για αυτό το θέμα. Όταν μου μιλάνε έντονα, "κοντένουνε" στα μάτια μου. Έχω σταματήσει πολλές κουβέντες στη μέση και ακόμα περισσότερες δεν τις έχω αφήσει να αρχίσουν καν...Αν το κάνει μόνο σε σένα που είσαι γυναίκα του, θέλει να σε διορθώσει και είναι για το καλό σου. Αν πάλι το κάνει με όλους, εξήγησέ του (σε άσχετο χρόνο) πως έτσι ζουν οι άνθρωποι. Με ένταση και πάθος. Δεν είναι μονότονοι!Δεν μπορεί να είναι τόσο χαζός ώστε να πιστεύει πως 2+2=9, οπότε προσπάθησε να καταλάβεις τι άλλες πράξεις κάνει στο μυαλό του πριν σου δώσει το αποτέλεσμα. Και αν δεν μπορέσεις να καταλάβεις από μόνη σου (το πιθανότερο), να τον ρωτήσεις. Να τον κάνεις να σου πει και αν σου πει και με ένταση, ακόμα καλύτερα για αυτόν. (ΠΡΟΣΟΧΗ!! η παραπάνω πρόταση δεν αποτελεί υπόδειξη παρά μόνο γνώμη. Και τονίζω πως δεν είναι εύκολη διαδικασία και τα αποτελέσματα μπορεί να είναι καταστροφικά)Τέλος, ένας ειδικός (βλ. ψυχολόγος, ψυχίατρος) σίγουρα θα βοηθήσει πολύ περισσότερο από εμάς
10.1.2015 | 18:26
Τι να κάνω;
Είναι όλα τέλεια. Εκτός από ένα πρόβλημα. Κάθε φορά που εγώ του λέω κάτι σοβαρό που μου συνέβη και μπορεί να έχω λίγη ένταση (πιστέψτε με, λίγη) αυτός ασχολείται με το να μου πει να μη φωνάζω. Με το να μη φωνάζω, εννοεί να μη μιλάω έντονα. Δεν υπερβάλω. Τον ενοχλεί λέει. Κι εγώ του λέω, δε φωνάζω, κι αυτός μου λέει μίλα λίγο πιο ήρεμα, κι εγώ του λέω ήρεμα μιλάω (ενώ αρχίζει να μου γυρνάει το μάτι σιγά σιγά) κι αυτός μου λέει δεν μπορούμε να συζητήσουμε έτσι, δε θέλω να το συζητήσουμε. Και μετά έχει την απαίτηση να είμαι καλά μαζί του και να του ζητήσω και συγνώμη. Και μετά καταλήγουμε να μη μιλάμε για ένα 2ήμερο. Γιατί δυιλίζουμε τον κώνωπα, ποιος είπε τι, ποιος έκανε τι κτλ.. και στεναχωριόμαστε και ξενερώνουμε και νιώθουμε αδικημένοι και πληγωμένοι και πάει το 2ημεράκι. Το θέμα για το οποίο ξεκίνησε η κουβέντα εννοείται παραμένει και πάντα χωρίς συζήτηση τελικά.Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ, ξέρω ότι δε φωνάζω, ξέρω ότι δεν του επιτίθεμαι και ξέρω ότι εκείνη τη στιγμή έχω ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα που θέλω να μοιραστώ μαζί του και μου γαμάει την κουβέντα και την ψυχολογία και μετά μένω απλά να αναρωτιέμαι τι λάθος έκανα και αν υπάρχει περίπτωση να συνυπάρξουμε.Φοβάμαι πως δεν υπάρχει. Σκεφτόμαστε διαφορετικά. Λέω κάτι και καταλαβαίνει κάτι άλλο (κατ' εμέ), λέει κάτι και καταλαβαίνω κάτι άλλο (κατ' αυτόν).Αγαπιόμαστε πολύ, αν μπορείτε να με βοηθήσετε θα το ήθελα πολύ.
1
