ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κουράστηκα. Κουράστηκα να είμαι μόνη, σταθερά και αμετάκλητα. Κουράστηκα να βλέπω κόσμο να κάνει σχέσεις και να χωρίζει και να ξανακάνει σχέσεις και να ξαναχωρίζει, κι εγώ να τους παρακολουθώ απλά, θεατής που ελπίζει να γίνει πρωταγωνιστής κι εκείνος, αλλά μάταια... Κι όλα αυτά επειδή περιμένω να μου γαργαλήσει κάποιος το μυαλό. Δοκίμασα και χωρίς αυτή την αναγκαία συνθήκη, αλλά... παταγώδης αποτυχία. Και περιμένω και ο καιρός περνάει και έφτασα τα 30φεύγα και φοβάμαι ότι δε θα βρω τον έρωτα, επειδή δεν είμαι πια 18, να ενθουσιαστώ με τον κούκλο μπάρμαν ή το σφίχτη στο γυμναστήριο... Κι επειδή ο μόνος που βρέθηκε να μου γαργαλήσει το μυαλό εδώ και πολύ καιρό, δήλωσε ότι με εκτιμά, "αλλά δεν είναι ανάγκη όποιον εκτιμάς να τον θέλεις κιόλας". Αν ήμουν άσχημη, θα το καταλάβαινα, αλλά δεν είμαι. Δεν ήθελα ποτέ κάτι τρομερό, γάμο και παιδιά και σπίτι στην εξοχή... Ήθελα μόνο μια ψυχή να νοιάζεται τη δική μου, ένα μυαλό συμβατό με το δικό μου, κάποιον να επικοινωνώ και να μοιραζόμαστε πράγματα. Ξέρω, ναι, καθόλου πρωτότυπη ιστορία. Και υπάρχουν σαφώς χειρότερα προβλήματα. Αλλά είπα να βγάλω το παράπονό μου εδώ, πριν με πνίξει...