ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ωραία, το πήρα το πτυχίο μου, τελείωσα με τις σπουδές και επέστρεψα στην επαρχιακή πόλη όπου μένω. Το θέμα μου λοιπόν εδώ και κανα μήνα που επέστρεψα είναι οτι στην πόλη μου δεν έχω κανέναν μα κανέναν φίλο!! Αυτό βέβαια το ήξερα εξαρχής, αφού όταν έφυγα έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου γιατί πολύ απλά δεν μου άρεσε η νοοτροπία του κουτσομπολιού, της ζήλειας και γενικά του φαίνεσθαι. Είχα 2,3 φίλες με τις οποίες χαθήκαμε γιατι μένουν πλέον μόνιμα σε άλλες πόλεις. Όταν πήγα για σπουδές γνώρισα τις παρέες μου απο το πανεπιστήμιο, δεθήκαμε, απέκτησα φίλους και γενικά είχα τη ζωή ενός κλασικού φοιτητή, με τους καφεδες, τις εξόδους, τα ξενύχτια, τα προβλήματά μας κτλ. Σήμερα συνεχίζουμε να μιλάμε, εχουμε επαφή καθημερινά και γενικά λέμε για το πότε θα βρεθούμε ξανά, αφού αυτοί δεν έχουν τελειώσει ακόμα. Εντωμεταξύ το σπίτι όπου έμενα οταν φοιτούσα είναι δικό μας και δεν έχει νοίκι. Εδώ θέλω να πάω για ένα καφέ και να μιλήσω με έναν άνθρωπο, χωρίς να μιλάει μετά για μένα σε όλη την πόλη, για το τί κάνω, που είμαι κτλ. Δυστυχώς λόγω ονόματος είμαστε γνωστοί στην πόλη και αυτό γίνεται παιδιώθεν... Δεν είμαι αυτού του στυλ και πραγματικα προσπαθώ να βρω άτομα να βγούμε και γενικά να αρχίσω να κοινωνικοποιούμαι και εδώ, τουλάχιστον μέχρι να αρχίσω το πρόγραμμα δουλειάς. Δυστυχώς όμως, ούτε μου βγαίνει, ούτε θέλω να δω άτομα με τα οποία δεν έχω κι ούτε είχα ποτέ κάποιο κοινό! Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό αλλά έτσι είναι..Νιώθω εγκλωβισμένη και δεν ξέρω τί να κάνω. Φοβάμαι οτι θα χαθώ στο σπίτι και στο τέλος θα μείνω μόνη μου, αφού δε θα με χει δει άνθρωπος! Θέλω να πάω και να μείνω μόνιμα στη πόλη σπουδών μου, αλλά δεν νομίζω πως είναι εφικτό να αφήσω το πατρικό μου για οικογενειακούς λόγους. Τί να κάνω ρε παιδιά?!