13.1.2015 | 01:29
Μια απλη εξομολογηση.
Σε ξερω 4 χρονια σχεδον.Απο τη πρωτη μερα που γνωριστηκαμε εισαι το ατομο που εχω κανει πολλα ονειρα.Ηταν τοσο ομορφο αυτο που ξεκινουσα να νιωθω για σενα.Ισως επρεπε να το ειχα βγαλει τοτε.Απο τοτε ειμαστε στην ιδια παρεα.Με εβλεπες και με βλεπεις παντα φιλικα και το ξερω.4 χρονια στην ιδια παρεα ζησαμε πολλα.Οχι οπως θα τα ηθελα να τα ζησουμε.Παντα ακομα και τωρα εισαι το ατομο που σκεφτομαι οταν στεναχωριεμαι και ηρεμω.Περασαν καποια ατομα απο τη ζωη μου σε αυτα τα 4 χρονια.Και τωρα ακομα ειμαι με ενα ατομο που ειναι τοσο καλο απεναντι μου.Με το ατομο αυτο αισθανομαι πραγματα πολλα,ειμαστε μηνες μαζι και ειμαστε καλα.Αλλα δε μπορω να σε βγαλω απο το μυαλο μου.Δε μπορω να κανω το coming out.Δε σκεφτομαι τοσο το τι θα γινει στη παρεα.Το αν θα απομακρυνθω οσο την αλλαγη στη σταση σου.Στο πως θα με κοιτας πλεον.Δε το αντεχω να το δω.Δεν αντεχω να κοροιδευω το ατομο που ειμαι τωρα μαζι.Πιστεψα οτι θα μπορουσα να κανω μια νεα αρχη και να σε ξεχασω.Ισως ειχε καταλαβει κατι,δε θα μαθω και δε ξερω αν θελω να μαθω.Τα χρονια περασαν και τελειωνει φοιτητικη μας πορεια.Δε ξερω που θα παει ο καθενας.Αν θα γυρισει στη πολη του και που θα καταληξουμε.Αν μονο ειχα μιλησει τοτε.Στην αρχη.