ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στο πανεπιστήμιο μπήκα με την ελπίδα ότι εκεί θα έχω επιτέλους την ευκαιρία να δημιουργήσω ειλικρινείς σχέσεις με άλλους ανθρώπους , να μοιραστώ τα όνειρα και τις φοβίες μου, να μπορέσω να εκφράσω με λόγια αυτά που κρύβω μέσα μου, πιστεύοντας ότι θα υπάρχει κάποιος να με ακούσει και κυρίως να με κατανοήσει.... Βλέπω όμως, ο΄τι με την παρέα που έχουμε δημιουργήσει μέχρι τώρα κάτι τέτοιο είναι δύσκολο έως απίθανο να συμβεί.. Ο καθένας θα κοιτάει την πάρτυ του ή θα ζει μόνο για το χαβαλέ... Και μετά είναι και αυτοί που παίζουν παιχνίδια... Πόσο σιχαίνομαι αυτούς τους ανθρώπους.! Αυτούς που θα προσεγγίσουν κάθε άτομα ξεχωριστά, θα δείξουν διαφορετικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας τους στο καθένα, θα κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους και τελικά θα έχουν την αίσθηση ότι μπορούν να " κινούν τα νήματα " κατά το συμφέρον ή τις επιθυμίες τους... Και επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα. Τι κάνεις όταν νιώθεις ότι δεν μπορείς να μιλήσεις και να ανοιχτείς σε κανέναν; Υπάρχει η ανιδιοτελής φιλία ή άδικα κάθομαι και τρώω τα σωθικά μου;