ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπερα. Ειμαι 18 χρονων ανθρωπος. Ζω σε μια οικογενεια κανονικοτατη η οποια αποτελειται απο 2 γονεις 39ετων εξισου, 1 μεγαλυτερο αδελφο 21ετων, 1 μικροτερη αδελφη 12ετων & 1 μωρο 16μηνων. Μας αγαπανε, μας λατρευουνε και ειναι παντα διπλα μας. Στο σπιτι υπαρχει αγαπη και σεβασμος και ο,τι αλλο εμπεριεχει ενας τετοιος θεσμος οπως η οικογενεια. Σαφεστατα δεν λειπουν οι διαμαχες, οι ψιλο τσακωμοι κλπ, ομως η συχνοτητα ειναι αρκετα μικρη. Κρατηστε μονο πως ολα ειναι πολυ πολυ καλα. Απλα, για να μην συζητησουμε αργοτερα απο κατω τιποτα σχετικο & χασουμε χρονο. Γιατι εδω, ολα ειναι τελεια. Το καλοκαιρι που μας περασε, συνεβη ενα απιστευτο γεγονος με το οποιο πλεον εχουμε εξοικιωθει οι περισσοτεροι στο σπιτι, πλην λιγο πολυ των γονεων μου. Αυτοι δεν το καλο χωνεψαν ακομη. Το μωρο(τοτε ηταν 9 μηνων!)αρχισε ξαφνικα να ειναι κακοκεφο. Πολυ ομως. Και καποιες μερες αργοτερα λεμε κατι θα εχει ας το παμε στη παιδιατρο. Αυτη ειπε εχει τα λαιμα του και ωττυτιδα. Και μας εδωσε αντιβιωσεις κλπ. Την επομενη το πρωι, αρχινα το μωρο να κανει ρουκετες εμμετο στα πατωματα και να εχει φοβερη δυσπνοια. Το πηγαν οι δικοι μου στο νοσοκομειο αρων αρων. Στο τζανειο. Μετα απο 1 ωρα; Με παιρνει τηλεφωνο η μανα μου και θυμαμαι εκλαιγε και ουρλιαζε(αργοτερα εμαθα οτι ειχε πεσει μπροστα στην εισοδο του νοσοκομειου στα γονατα σχεδον λιποθυμη & απο τη στεναχωρια της τη μαζευανε νοσηλευτριες)..και μου λεει: Δημητρη, το μωρο μας εχει διαβητη. Οι γιατροι ειπανε 24ωρες κρισιμες. Δεν μπορουσα να συννενοηθω καθολου. Εγω στο σπιτι. Ο πατερας μου με τη μανα μου και την αδελφη μου στο τζανειο και ο αδελφος μου ο μεγαλος βολο, φανταρος. Εκεινο το νοσοκομειο ειπε πως η κατασταση ειναι κρισιμη πολυ και πρεπει εσπευσμενα να μεταφερθει το μωρο στο παιδων. Ο πατερας μου μπηκε στο αθενοφορο με το μπεμπη στα χερια, ο οποιος(μπεμπης)ειχε χασει τις αισθησεις του, η μανα μου με την αδελφη μου πηρανε ταξι κι ακουληθησανε. Εγω σπιτι, κατι που πρωτη φορα ενιωσα, απο τη στεναχωρια μου, γιατι στεναχωρεθηκα ΠΑΡΑ πολυ, αρχισα να μη με νιωθω. Ζαλιζομουν εντονα δεν εβλεπα, ετρεμα ολοκληρος. Φοβηθηκα παιδια για το μωρο. Και σας μιλω στο λογο μου(!), την ελπιδα μου δεν την χανω ποτε! Να που ομως..Παιρνω τηλεφωνο να μιλησω να ακουσω νεα. Οκ βαλανε το μωρο για νοσηλεια(ειχε καποιους βαθμους τωρα δε θυμαμαι. Για 2 λιγοτερους θα εμπαινε εντατικη). Και λεω ενταξει, παιρνω ταξι, ανεβαινω να τον ε δω. Εμενα ομως μου ειπανε οκ, ολα καλα, λιγο κρισιμα, αλλα καλα. ...ανοιγω τη πορτα στο δωματιο...και βλεπω το μωρο μιαα σταλιτσα πανω στο τεραστιο κρεβατι, σας ορκιζομαι(!!!!), ηταν τοσο ασπρο οσο το σεντονι, το στηθος του φουσκωνε 2,5 φορες για να βγαλει αννασα, δεν αναγνωριζε κανεναν μας και επινε μερο ΚΡΥΦΑ απο τους γιατρους, με βαμβακι που του εσταζε σταγονιτσες του κωλου ο πατερας μου μες το στομα του. Και που και που του εβρεχε τα χειλη γυρω γυρω κι αυτο εβγαζε τη γλωσσα του σαν κατι κουταβια μικρα να πιει νερο. Αν με ρωτησεις πια ηταν η πιο ασχημη στιγμη στη ζωη σου..που ποτε ποτε ποτε δε θες ουτε ο εχθρος σου να τη ζησει, θα σου πω αυτο που αντικρισα οταν ανοιξα το δωματιο και μπηκα μεσα. Αλλο μα αλλο να σας το λεω κι αλλο να το βλεπετε. Αρχισα να κλαιω σαν μα λα κας. Λεω θα πεθανει. Επαθε διαβητικη κετοξεωση που τι ειναι; Ανεβαινει το ζαχαρο σου(το μωρο το βρηκαμε με 485), εσυ δε το καταλαβαινεις, αρχιζεις να εισαι σαν κοιμισμενος κι απο το πολυ υψηλο ποσοστο γλυκοζης στο αιμα..πιζει αυτη τον οργανισμο σου και το παγωνει. Πχ εχεις το εσωτερικο ενος ρολογιου με τα γραναζια κλπ..αν ριξεις μεσα πολυ αμμο η κατι πχ σαν πηλο(που αναπαριστα εδω τη γλυκοζη στο αιμα)τοτε το εολοι τι κανει; Σταματα να γυρνα τα γραναζια του κι γενικως να λειτουργει. Αυτο επαθε το παιδι. Καταστραφηκε ολος ο οργανισμος του. Πεχα, ηλεκτρολυτες κλπ. Ο γιατρος ειπε για 20' θα ειχατε χασει το παιδι σας. Περνα το 24ωρο, οι γιατροι δινουν κι αλλο...Τρελαινομαι. Μονο ο πατερας μου εμεινε βραχος ρε φιλε. Εκλαιγε κρυφα απο ολους κι αυτο λιιιγο. Ειχε πολυ θαρρος. Και ηθελε πολυ θαρρος αυτη του η σταση. Να βλεπεις το 9 μηνων παιδι σου ξαφνικα να κρεμεται απο μια κλωστη. Ολοι οι γιατροι ειπανε: δεν ξαναειδαμε τοσο μωρο να παθαινει διαβητη και ειδικα οταν η μανα του δεν του ειχε σταματησει ποτε το θηλασμο. Δε μπορουμε να το εξηγησουμε! Αφου ο θηλασμος ειναι για να αποκλεισουμε το διαβητη και κατι αλλο, που ξεχασα. Ασε που ολη η εγκυμοσυνη της μανας μου ηταν τελεια με ολες τις εξετασεις και τη καμπυλη για το ζαχαρο..δηλαδη γταν ολα προσεγμενα..και, το νιωθουν τωρα καπως αδικια. Η μανα μου καθε φορα στην αρχη που πηγαινε να του κανει ινσουλινη(γτ κανει ινσουλινη!), εκλαιγε. Συνεχως μετρησεις(γτ ειναι μωρο ειναι αρυθμιστο κι αν νιωσει κατι δεν θα σου πει νιωθω ασχημα μαλλον μου επεσε το ζαχαρο). Δε μπορουσαν να το χονεψουν κανεις τους. Τωρα κατττιι λιγααα..αλλα..και παλι. Λοιπον, Γαμιεμαι στη κυριολεξια με τους γιατρους εκει. Προσεχαν το μωρο ομως το ειχαν ελαφρως παραμελλημενο. Και ενω θελαμε να το μεταφερουμε σε κλινικη, δεν ηθελε η μαμα μου γτ φοβωταν τη μεταφορα. Επρεπε να μπει το φορειο να ανεβει στον οροφο 4 να τον μετακινησουν(που ειχε 100 καλωδια και 3 οθονες μεγαλες διπλα του)..ηταν ο δρομος οι λακουβες..φοβηθηκε η γυναικα. Εδω με το ζορι ορο αλλαζανε. Και ετσι ειπαμε οκ ας ξεφυγει απο το κινδυνο της ζωης του, κι μετα το παιρνουμε απο το παιδων. Γτ μολις θα ξεφευγε απο τα δυο 24ωρα θα του βγαζανε τα καλωδια κλπ ομως ο οργανισμος του θα επρεπε πληρως να επανελθει. Ειχε πεσει το μωρο σε κωμα, πως να εξηγησω. Κι εκει μεσα ειχε μια νοσοκομα κωλογρια, που δεν καταλαβαινες τι σου ελεγε με τη ψευδη γλωσσα της. Ειχε μια στριμμενη βρωμιαρα που ηταν για χαστουκια. Μια ηλιθια που μου την επεφτε. Και εναν καρα μαλακα που οταν πηγαινα πχ να ζητησω το γιαουρτι του μωρου(γτ τα ζυγιζουμε απο τοτε και περα), μου ελεγε με υφος απειλιτικο και με νευρα: θα παρεις αυτο . Κι μου εδινε το γιαουρτι. Κι ενω εβλεπε αλλο διατροφολογιο στο πινακα που εχουν εκει μου το επαιζε κιολας. Και παιδια, ηταν ενας πα τσα βου ρης... Και του λεω: ακου, επειδη εγω ειμαι γυφτος και δε μασαω, θα φωναξω το πατερα μου να του πω πως μου μιλας οταν δεν ειναι μπροστα και μετα θα σε δω. Γτ μπροστα στους δικους μου ηταν γατακι. Ερχωταν μια γρια λιγουρα διατροφολογος κακασχημη ελεγε: που χου 10 γρ γιαουρτι που χου που χου σαν παιδουλα, και δεν καταλαβαινες ποτε σου τι ελεγε. Η αλλη που μου την επεφτε ηταν μια 25αρα, βλαμμενη. Παιδια, γιατρος! Και ηρθε να κανει στο μωρο την ινσουλινη, και της εδειχνε η απλη νοσηλευτρια πως να τη κανει. Και τη παταει στο μωρο και σπαει την ενεση μεσα στο χερι του! Και τελος, μας στελνουν μια πολυ καλη δηθεν, να μας διδαξει για το διαβητη. Και μας λεει μας λεει μας λεει..εγω τα πιανω ολα. Οι δικοι μου δεν πηγαν σχολειο δεν καταλαβανε οι ανθρωποι. Κι εξηγουσα στη μαμα μου κι το μονο που ελεγε η γρια τι ηταν; Α εχεις εξυπνο γιο(ποιος σου ειπε οτι οι γυφτοι ειναι τουβλα;). Και αρχισε να με ρωτα σαν ηλιθια αντι να μας μαθει, τη θα κανω στη ζωη μου. Και της ελεγα πηγαινα στο δουκα στα εκπαιδευτηρια θα σπουδασω στο bca το κολλεγιο κλπ. Και αντι να μας δειξει τι και πως , λεει στη μαμα μου: αααα ο γιος σου αυτος ειναι εξυπνος θα του δωσω ενα βιβλιο(ναι ρρ τα βιβλια σου περιμεναμε). Αλλα παιδια ο χαμος..μετα τα 24ωρα παρατησανε πληρως το μωρο. Πληρως! Ερχωταν ο ενας ελεγε ασφαλισε το γιο σου θα στο κλεψουν. Ερχωταν η αλλη εχεις ωραια παιδια. Ο καθενας οτι μα οτι του ερχοτανε. Και πανω στιις 3-4 ημερες αφου βλεπουμε πως δε γινεται δουλεια, και δεν μας μαθαινουν τα βασικα, παμε σε κλινικη. Πηγαινω σε μια ξανθια σε ενα γραφειο στον οροφο 4, ζητω εξητηριο μου κολλαει μου λεει τι ωραια ματια πρασινα κλπ. Ηρθε κι ο αδελφος μου με αδεια πανω στο 2ημερο, τελος παντων μεταφεραμε το μωρο μειναμε 5 μερες κλιικη μαθαμε πολυ καλα το χειρισμο ευχαριστησαμε τους γιατρους και τους νοσηλευτες, καλα να ειναι ο κοσμος. Μας προσεξανε, οκ πληρωνεις αν εχεις χρηματα η καποια ασφαλεια, ειναι καλο. Εχεις τα παντα στα ποδια σου. Κι εκει μεσα βρισκουμε 4 απο τα διπλα δωματια που φερανε τα παιδια τους απο το παιδων κι αυτοι λογω του οτι δεν προσεχανε τους ασθενεις τους. Η δικαιολογια; Ειναι ιουλιος φυγανε ολοι διακοπες.. Και μεινανε οι μικρομεσσαιοι ας πουμε. Θα επρεπε να ντρεπονται λεω εγω. Αρχισανε να λενε κι ψεματα εκει μεσα. Λεει αυτη που ειπε στη μαμα μου να με ασφαλισει, θα κανεις ινσουλινη με στυλο. Η αλλη η γρια η ειδικη και καλα, λεει οχι με στυλο ποιος σου ειπε ετσι; Και κανει η μανα μου να η κοπελα αυτη η γιατρος. Και επειδη ηταν μπροστα και η γρια κι η στερημμενη εκεινη και η μανα μου, λεει η στερημμενη: οχι, εγω δεν ειπα ετσι. Και την αρχιζω εγω και της λεω ακου δεν θα μας κοροιδευεις μεσα στη μουρη μας; Τι νομιζεις εισαι εσυ μπροστα στη μανα μ; Γτ αναιρεις τα λογια σου επειδη ειναι εδω η κυρια αυτη; Γτ δε λες εκανα λαθος; Και βγαζεις ψευτρα τη μανα μου; Και βουλωσε το στομα της..Αλλα εγινε στο παιδων ενας χαμος. Αναγνωριζω το καλο που κανανε για το μωρο. Ο Θεος να τους εχει καλα! Πραγματικα το ευχομαι. Μετα ομως απο τα 24ωρα δεν σεβαστηκαν τιποτα και ο καθεις εκανε τις καβλες του(συγνωμη.) αλλα α ειναι ετσι ακριβως. Τελος παντων, εχω δεθει πολυ εγω με αυτο το μωρο, διοτι ο πατερας μου εχει τη δουλεια του, ο αδελφος μου δουλευει το μαγαζι που ανοιξε, εγω φετος εκατσα γτ δε προλαβα να κλεισω bca, λογω του οτι μειναμε νοσοκομειο 1,5 μηνα ολοκληρο και χαθηκαμε(ουτε διακοπες δεν καναμε οπως τις θελαμε). Η μανα μου ειναι εδω, αλλα οκ κοιταζω κι εγω το μωρο και κανενα βραδυ που πχ θα βγουν για ποτο κλπ παλι το κοιταζω εγω. Δεθηκα μαζι του. Πολυ. Πολυ. Πολυ. Το μυριζω και τρελαινομαι. Το θεμα ειναι πως καπου εχασα τον εαυτο μου, οχι με αυτα που συνεβησαν..με κατι άλλα. Τον εχασα, τι να κανω. Και ποια δε με γεμιζει ουτε το αμαξι ουτε τα κλαμπ ουτε τα μπουζουκια ουτε τα ξενοδοχεια ουτε οι φιλοι τπτ. Ομολογω πως εχασα το Θεο μου...Θελω να φυγω να βρω τον εαυτο μ. Δεν μπορω ομως να το κανω. Να αφισω το μωρο; Δε νιωθω τυχεις η κατι αμαγκαστικο που με κρατα εδω. Απλα θελω να το δω σε ολες του τις φασεις. Το βρισκω εγωισμο να φυγω να βρω εγω το χαμενο εαυτο μου..κ αυτο να μεγαλωσει ετσι, χωρις εμενα. Θα νιωθω ασχημα, χαλια αλλα οχι τυψεις. Ομως δε μπορω να το κανω. Εχω δεθει και δε μπορω. Το θελω ναι, αλλα δεν μπορω..Τι θα κανατε εσεις;