ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μη ψαχνεις σε μενα πια στεναχωρια, δακρια. Φρασεις να σταζουν πικρα, πονο. Εχω περασει το σημειο βρασμου μου και τωρα πια στη λυπη απανταω με γελια. Και αν ανησυχεις με αυτο που λεω, αν σου μοιαζει αυτη η κατασταση να εχει πολλα κοινα με την τρελα, πρεπει να σου εκμυστηρευτω οτι με ανησυχει και μενα πολυ και βλεπω και γω τις ομοιοτητες αυτες. Μοιαζω με αυτους τους ανθρωπους που εχουν αποσυνδεθει απο τα συναισθηματα τους και τα παρατηρουνε απο ψηλα, απο μακρια. Ομως, παρολο που ομολογουμενως τα τελευταια χρονια επρεπε να σταθω δυνατη μονη μου στα ποδια μου, αυτη τη συνηθεια την ειχα οσο με θυμαμαι, και ισως να την ειχα και πιο εντονα καποτε. Ομως καποτε ηταν επιλογη μου κατα καποιο τροπο. Πλεον εχει γινει δευτερη φυση μου και γινεται ασυναισθητα. Ξερω, θα μου πεις ψυχολογο και γρηγορα. Θα σου πω, τι να μου κανει ο ψυχολογος, μαλλον ψυχιατρο χρειαζομαι. :)