ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν παραδίνομαι. Αφήνω τη μορφή σου να γεμίζει το παρελθόν μου , να ζει στο παρον μου , να καθορίζει το μέλλον μου. Οχι δεν παραδίνομαι . Θα μείνω εδώ να περιμένω τον χτύπο της καρδιάς σου να ακουμπήσει τον δικό μου όπως τότε που μου υποσχέθηκες αιώνια πίστη. Τραγικό ε? Όρκοι αιωνιότητας στην ευφήμερη ζωη μας. Όρκοι που διαρκούν όσο το μυαλό ερωτεύεται την άγνωστη , την ανεξερεύνητη πλευρά μας. Και όταν και αυτή γίνει δεδομένη οι όρκοι γίνονται άλλο ενα ατόπημα μας , μια τάχα λάθος εκτίμηση. Δεν παραδίνομαι . Θα διεκδικήσω το μερίδιο αγάπης που μου υποσχέθηκες . Θα αναμένω στο χρόνο την επιστροφή σου. όχι την σαρκική , ποσώς με ενδιαφέρει. Για την εγκεφαλική μιλάω , αυτη που τα μάτια σου προδίδουν. όπως τότε εκείνο το απόβραδο μετά από μήνες απομάκρυνσης στο αυτοκίνητο σου.Εκείνο το βλέμμα σου - αχ εκείνο το βλέμμα σου - μου έλεγε όσα δεν μπορούσε να πει το στόμα σου. Μου απάλυνε τον πόνο απο τα σκλήρά σου λόγια , τις αμυντικές σου φράσεις με εκείνο το παγερό δήθεν βλέμμα , που δεν μπορούσες να το κρατησεις πάνω απο 1 λεπτό. ΟΧΙ δεν παραδίνομαι λοιπόν. Θα κάτσω εδώ να περιμένω μια ενόχληση σου , μια εισβολή στη μίζερη ζωή μου. Και το ξέρω , είμαι σίγουρος πλέον. Θα εισβάλλεις. Ενα πράμα φοβάμαι. Την φθορά του χρόνου. Αυτή που σβήνει τα δικά μας για να προχωρήσουμε στα άλλα , στα μη κοινά. Κρατιέμαι όσο μπορώ . Ο χρόνος προχωράει , μα εγώ στέκομαι εδώ αναπολώντας τα δικά μας. Μα να ξέρεις . Ο χρόνος με τραβάει μαζί του σαν κύμα. Κρατιέμαι όσο μπορώ με χτυπάει στα βράχια του και ματώνω και πονάω που θέλει να με βγάλει στη στερία του. Μα εγω επιμένω , προσπαθώ. Δεν παραδίνομαι. Και όχι επειδή αξίζει , αλλά επειδή είναι κάτι άλλο , πιο πάνω και από το αξίζει. Πιο πάνω και απ' οτιδήποτε. Σε περιμένω Ξημέρωσε... Ας παραδοθώ λοιπόν...