ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω σχέση εδώ και λίγο παραπάνω από ενα χρόνο με έναν τύπο πολύ μεγαλύτερό μου, χωρισμένο με παιδί. Η σχέση μου ήταν καλή γενικά αλλά είχε στοιχεία που με ενοχλούσαν αλλά ποτέ δεν μιλούσα για αυτά γιατί δεν ήθελα να βάζω γκρίνια σε μια σχέση που έτσι κι αλλιώς θα τελείωνε. Πριν δύο μήνες του ζήτησα να χωρίσουμε γιατί ήθελα να δοκιμάσω μια καινούργια αρχή με ένα παιδί κοντά στην ηλικία μου (δεν του είπα βέβαια οτι τον αφήνω για άλλον απλά του παράθεσα για πρώτη φορά ολά αυτά που με εκαναν να μην αντέχω άλλο τη σχέση μας). Στην αρχή φάνηκε να το δέχτηκε όμως μετά μου έκανε ψυχολογικό πόλεμο για το πόσο μόνος ένιωθε κι εγώ σαν χαζή και έρμαιο των άλλων γύρισα πίσω αφήνοντας τον καινούργιο (που δεν ταιριάζαμε ή αλήθεια είναι). Τώρα όμως η σχέση μου ουδεμία σχέση δεν έχει με αυτό που ήταν πριν. Εχουν μπει στο παιχνίδι ζήλιες και κτητικότητες (διακριτικά βέβαια) κι εγώ φαίνομαι η σκύλα της υπόθεσης και φυσικά πάντα από μεριά του ακούω "αφου δεν θέλεις πες το μου" λες και τα πράγματα είναι πάντα μαύρο ή άσπρο. Αισθάνομαι αδικημένη από αυτή την καχυποψία και τη μαυρίλα που επισκιάζει αυτή τη σχέση που άλλοτε έκανε πιο ευχάριστη τη ζωή και των δυο μας. Νομίζω οτι όταν οι σχέσεις παρουσιάζουν τέτοια σκοτεινά σημεία πρέπει να τελειώνουν. Εσείς τι λέτε? Υ.Γ Εγώ σαν άνθρωπος δεν κατηγορώ ποτέ τους άλλους και δεν μου αρέσουν καθόλου οι εντάσεις με αποτέλεσμα να μην ξέρω πως είναι να καυγαδίζεις οπότε όταν μου θυμώνει απλά του λέω με ηρεμία να ξανασκεφτεί όλα αυτά για τα οποία με κατηγορεί και μέσα μου εύχομαι να μην ξεστομίσει κάτι που θα μετανιώσει. Δεν ξέρω τι να κάνω με ανησυχεί αυτή η κατάσταση :(