ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ένα πρωί ξυπνάς και δεν είστε μαζί,το τηλέφωνο σταματάει να χτυπά πια με το όνομα του και όλες αυτές οι μικρές συνήθειες που είχες και που περίμενες κάθε μέρα παύουν να υπάρχουν.Σκέφτεσαι μέσα σου πως θα περάσει ,χωρίς να το πιστεύεις ούτε στο ελάχιστο, αυτήν την φορά λες είναι διαφορετικά σαν κάποιος να σου ξερίζωσε την καρδιά και μετα να την έβαλε παλι μεσα σου χωρίς ομως να θυμηθεί να την ξανασυνδέσει με το υπόλοιπο σώμα σου.Κάπως ετσι περνάνε ώρες και οι μέρες ενω ταυτόχρονα παίζεις σε επανάληψη μέσα στο κεφάλι εκείνο το όνειρο που σε παίρνει τηλέφωνο και σου ζητάει να βρεθείτε και σου λέει πόσο πολυ του έλειψες και οτι θέλει να είστε πάλι μαζί.Και κάνεις πρόβα κρυφά τα λόγια σου για το τι θα του πεις εκείνη την στιγμή και κάθε μέρα προσθέτεις και κάτι καινούργιο, κάτι πιο έξυπνο κάτι που θα τελειοποιήσει τον απίστευτο μονόλογο σου και θα δώσει το καλύτερο τέλος της σκηνής όπου εσείς φιλιέστε σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα ενώ η κάμερα κάνει ζουμ αουτ απο τα προσωπά σας.Και κάπως έτσι, φαντασιακά, περνάνε οι μέρες και γίνονται μήνες και εσύ έχεις πει τα πάντα σε αυτόν τον μονόλογο έχεις δει όλες τις εκδοχές της ιστορίας,τόσο που παύει πια να έχει νόημα και σταματάς να το σκέφτεσαι, τον θυμάσαι μόνο όταν τον πετυχαίνεις έξω τυχαία.Και μαζί με τους μήνες περνάει ο χρόνος ,αλλάζεις συνήθειες, κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου,βρίσκεις άλλα πράγματα να καλύψεις τα κενά που άφησε,άλλες φόρες περνάς καλύτερα και άλλες χειρότερα,μαθαίνεις όμως να ζεις χωρίς αυτόν. Και σιγα σιγα γίνεται μια ανάμνηση,σταματάς να τον πετυχαίνεις και έξω οπότε και η μορφή του αρχίζει πια να σου φαίνεται πιο ξένη .Και ξημερώνει το αύριο που το τηλέφωνο σου συνεχίζει να μην χτυπά με το όνομά του αλλα δεν σε νοιάζει πια ,ίσως εχεις βρει κάποιο άλλο όνομα που περιμένεις να φανεί γραμμένο, ίσως και όχι,εχει έρθει όμως το αύριο που σε βρίσκει καλά να το έχεις ξεπεράσει και να σκέφτεσαι πως τελικά δεν ήταν τόσο δύσκολο οσο νόμιζες.Και κάπως τυχαίνει και μιλάτε πάλι μετα απο καιρό εσυ κάλά και ελπίζεις το ίδιο και αυτος και ξαφνικά σου δημιουργείτε μια υπόνοια οτι μπορεί να θέλει κατι απο εσένα ξανά. Οτι μπορεί αυτό το όνειρο που παιζόταν στο μυαλό σου ξανά και ξανά να γίνει πραγματικότητα,όμως έχεις ξεχάσει πια τον τέλειο μονόλογο σου,για την ακρίβεια έχεις ξεχάσει και αυτόν μαζί.Και κάπου εκεί συνειδητοποιείς οτι όντως μπορεί να υπάρξει μια τελική σκηνή με εσας τους δυο μαζί ξανά, μόνο που τώρα ο σκηνοθέτης άλλαξε τις οδηγίες ,αυτήν την φορά θα είναι μια αγκαλιά,ενα ζεστό χαμόγελο,ένα να είσαι καλά και ζουμ αουτ την ώρα που ο καθένας θα συνεχίζει τον δρόμο του.