ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ολα μου τον θυμιζουν. Ολα. Υπαρχει στα ρουχα μου, στα αρκουδακια που μου εκανε δωρο, παντου. Γνωρισα ενα παιδι, και συγκρκινω τον τρόπο που κανουμε ερωτα με εκεινον. Δεν μπορω να τον πω "πρωην μου". Σιχαινομαι αυτη τη λεξη. Απλα. Τον λεω αγορι μου. "Το αγορι μου μαλλον θελει να προχωρησει τη ζωη του γιατι κανει ολο add αλλες". Εχω βρει με ποιες λογικα μιλαει, κοιταω συνεχεια τη σελιδα του. Μου λειπει αφανταστα αλλα σαν ιδεα. Η πραγματικότητα μαζι του ηταν μια κολαση.Εχω πρόβλημα.Μια φιλη μου ειπε να δω ψυχολογο (ειναι και η ιδια).Μου λειπει τοσο που τον συγκρινω με ολους. Το βραδυ μιλαω στα "παιδια μας", και λεω "ο μπαμπας θα ερθει". Ειναι τα δωρα του. Εχω οργανωσει τη ζωη μου με βαση αυτα που ξερω οτι θα του αρεσε να με βλεπει να κανω. Ζω σαν να ειναι εδω. Γραφω στο ημερολογιο φανταστηκες ειδησεις "σημερα με φιλησε 2 φορες ενω πιναμε καφε.. Ειναι γλυκας". Ο χωρισμος πονεσε. Οτι πιο εξευτελιστικο για μια γυναικα. Μη σας τυχει. Συνεχιζει να με ποναει. Βγαινει και λεει σε ολους οτι "επρεπε να μεινουμε λιγο χωριστα κοινη συναινεση". Ψευτης. Ουτε καν. Ουτε καν ρωτηθηκα για αυτο. Τα ειχε κανονισει απο το καλοκαιρι και εγω κοιμομουν. Η οργη μαζι με την απωλεια με τρωνε καθημερινα. Θελω εκδικηση. Και θελω να ζησω αυτα που μου στερησε. Πρεπε να τα ζησω. Αλλα ο κοσμος δεν ειναι δικαιος.Κλεινω. Πολλα ειπα παλι.