ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όχι δεν είμαι. Κάθε μέρα είναι ίδια. Νιώθω τόση μοναξιά που μιλάω μόνη μου και απαντάω μόνη μου.. Μιλάω στον αέρα και στους τοίχους και κάνω ολόκληρους διαλόγους στο κεφάλι μου. Μου λείπουν οι φίλοι μου. Όλοι ζουν σε διαφορετικά μέρη και αφού τελειώσαμε τις σπουδές μας δεν ξέρω πότε θα τους ξαναδώ. Δεν έχω δεθεί με καινούρια άτομα στον τόπο μου. Δεν μπορώ. Δεν έχω προσπαθήσει. Ό,τι κάνω το κάνω μόνη μου. Μόνη μου βγαίνω και περπατάω στην πόλη. Μόνη μου σινεμά. Μόνη μου το καλοκαίρι στη θάλασσα. Ο έρωτας δεν υπάρχει καν στη ζωή μου. Και δεν ξέρω πότε θα έρθει. Έχω βαρεθεί όλους να με ρωτάνε γιατί δεν έχω κάποιον. Τι να σας πω κύριοι; Ναι εγώ θα φταίω λογικά. Δεν θέλω να μου το πει κανένας. Το ξέρω. Συγγνώμη που δεν μπορώ να παίξω το παιχνίδι! Συγγνώμη που θέλω να νιώσω συναισθήματα (τα οποία είναι είδος προς εξαφάνιση μάλλον). Οι μόνες στιγμές που πλέον νιώθω ζωντανή είναι όταν τρέχω. Εκείνες οι στιγμές που ανασαίνω και απλά τρέχω και όλο το βάρος φεύγει από την καρδιά μου και το μυαλό μου ηρεμεί και δεν σκέφτεται τίποτα παρά να μπορέσω να αντέξω λίγο ακόμα.. και λίγο ακόμα. Δεν ξέρω πως να βρω την επικοινωνία. Την ουσία που μου λείπει. Έχω κάποιους στόχους και αν τους πετύχω, θα φύγω από δω και θα κάνω κάτι που πραγματικά ονειρεύομαι και αγαπώ. Αλλά τι να σου κάνουν και τα όνειρα αν δεν υπάρχει κανείς να τα μοιραστείς; Πως να προχωρήσεις παρακάτω όταν σου λείπει το παρελθόν; Είναι τόσο δύσκολο να βρεις ανθρώπους που να τους αρκεί μόνο να είσαι ο εαυτός σου. Ίσως είμαι δύσκολη εγώ. Η ζωή είναι όμορφη και εγώ κάθομαι και κλαίγομαι στην Lifo... Η ζωή είναι όμορφη κι εγώ θα την βρω την άκρη μου(ελπίζω).Καλό βράδυ σε όλους τους αναγνώστες και συγγνώμη για τις ασυναρτησίες μου.