ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

με φοβερές εκρήξεις. Δε μου αρεσει να υπερβάλλω ούτε και να υπόσχομαι πράγματα που ξέρω οτι δεν πρόκειται να τηρήσω. Γι αυτό καμια φορά γίνομαι τρομερά διστακτική, παρόλο που έχω την επιθυμία. Το πρόβλημα μου ειναι ο Πιέρο, τον οποίο γνώρισα πριν δυο χρόνια και δεν μου έκατσε (δεν το προσπάθησα και ιδιαίτερα), ωστόσο ότν μας δώθηκε η ευκαιρία να βρεθούμε στο βουνό (πριν δέκα μέρες), όπου ένας κοινός μας φίλος διοργάνωνε ένα πάρτυ και μερικοί έφεραν τις οικογένειες τους κι άλλοι όπως εγώ πήγαν μόνοι τους, με την ελπίδα οτι θα βρουν άτομα με κοινό τροπο σκέψης να πουν μια κουβέντα ηταν εκεί, ο Πιέρο, ο ερωτας της ζωής μου, το μεγαλυτερο απωθημένο των ενηλίκων μου χρόνων, που τον σκεφτόμουν και τα σάρωνα όλα τωρα καθόταν σε αναπνοής. Δεν υπήρχε κάτι που δεν ηθελα να κάνω μαζί του αλλά όταν του πρότεινα να πάμε για φαγητό ήθελε όλο την ησυχία του, όταν τελικά καταφέραμε και βγήκαμε μιλούσε συνεχώς για δουλειά και στόχους και οράματα και μπούρδες και κάτι τελος πάντων μεσα μου, μου έλεγε οτι ηταν γκει ή ψαχνόταν (σίγουρα όχι μαζί μου). Επιστρέφοντας με πήρε τηλέφωνο να δει αν ειμαι καλά και αν έφτασα, αλλα του το έκλεισα. Ξερω οτι δεν ειναι ώριμη η στάση μου, αλλα τί να κάνω;