ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα, παιδιά χρειάζομαι πραγματικά τη βοήθειά σας.Έχω ένα θέμα, δεν μπορώ να γνωρίσω κόσμο και να κρατήσω μία σχέση (φιλική) για ένα συνεχές διάστημα κάτι που φυσικά μου έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα χρόνια τώρα. Δεν μπορώ να πηγαίνω με τους συνάδελφους για φαγητό το μεσημέρι, αν δεν τους έχω μεγάλη οικειότητα ή αν δεν έχω μία άλφα αυτοπεποίθηση εκείνη τη μέρα, γιατί νιώθω πως δεν έχω τίποτα να πω και νιώθω σαν χαζό. Και αυτό φαίνεται. Και νιώθω ακόμα πιο χαζό. Και την άλλη μέρα μπορεί να 'μαι ok, αλλά ήδη έχω δώσει άλλη εντύπωση.. και μετά δε θέλω να πηγαίνω καθόλου για φαγητό ή να πηγαίνω μόνο όταν εγώ είμαι έτοιμη, πράγμα που σημαίνει ότι θα με βλέπουν σαν λίγο περίεργη..Δεν μπορώ να πάω στην τέλεια σχολή χορού που έχω βρει γιατί στην αρχή θα είναι τέλεια, αλλά μετά θα είμαι η περίεργη που δεν έχει σχέση με κανέναν εκεί μέσα. Που μιλάει, που τη συμπαθούνε, αλλά ούτε χιλιοστό παραπάνω. Και θα το υποστώ για λίγο καιρό γιατί θα μ' αρέσει η σχολή, αλλά μετά θα αναγκαστώ να το σταματήσω κι αυτό.Δεν μπορώ να αποκτήσω έναν μανάβη, έναν χασάπη, έναν ψιλικατζή στη γειτονιά και τρέχω όλη την ώρα στα super market γιατί δεν έχω τπτ μα τπτ να τους πω και νιώθω ότι προσπαθώ και νοιώθω αμήχανα... Και το ότι νιώθω αμήχανα, με κάνει να νιώθω ακόμα πιο αμήχανα.Δεν μπορώ να βρίσκομαι με την οικογένεια του φίλου μου γιατί νιώθω αμήχανα κι εκεί και το χειρότερό μου είναι το ότι φαίνεται η αμηχανία και είναι χάλια και δεν μπορούν να συνδεθούν στ' αλήθεια μαζί μου. Όσο και να θέλουν πιστεύω πως ξενερώνουν και με βαριούνται. Και είναι λογικό.Δεν μπορώ να φύγω απ' τη δουλειά μου και να κάνω κάτι άλλο γιατί θα έχω πρόβλημα ένταξης στο επόμενο περιβάλλον. Τουλάχιστον σ' αυτή τη δουλειά το 'χω ξεπεράσει αυτό μετά από κόπο και καιρό φυσικά και το 'χουμε ισορροπήσει κάπως το πράγμα..Δεν μπορώ να πάω σε ένα bar που να παίζει μουσική που δε μ' αρέσει, με κόσμο που δεν πολυξέρω κιόλας και να μη θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Δεν μπορώ να αποκτήσω έναν κομμωτή, γιατί δε μιλάω πολύ όταν πηγαίνω ή λέω τα τελείως βασικά. Δεν ανοίγω κουβέντα μαζί του, δεν έχω τι να του πω, δε θέλω κιόλας.. δεν ξέρω. Και νιώθω σαν περίεργο φρούτο πάλι και ντρέπομαι να ξαναπάω.Δεν κάνω πλάκα, βλέπω δλδ φίλους μου να βρίσκονται σ' ένα μέρος για ένα διάστημα κι από ένα σημείο και μετά αποκτούν σχέσεις, μιλάνε με την κομμώτριά τους στο τηλέφωνο, τσακώνονται με τον μανάβη τους, βγαίνουν με τα κορίτσια απ' τη σχολή χορού.. κτλΔεν έχω το ίδιο πρόβλημα με τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους, που ενδεχομένως να οφείλεται στο ότι με ξέρουν και διαβάζω επάνω τους τον εαυτό μου κατά μία έννοια. Με κάποιον που γνωρίζω πρώτη φόρα είναι σαν να μην ξέρω τι να πω ή σαν να με βρίσκω εντελώς βαρετή ή ενοχλητική, γενικά λάθος. Όταν βρίσκομαι σε μία ομάδα νιώθω ότι όλοι είναι φυσιολογικοί σ' αυτό το θέμα, ενώ εγώ έχω θέμα.Και άντε συζήτα το αυτό τώρα..Ξέρω ότι θα μου πείτε να μιλήσω με κάποιον ψυχολόγο, αλλά θα ήθελα να δω και τις δικές σας γνώμες.Ευχαριστώ πολύ