ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι σχεδόν 16, και έχω μία παράξενη φοβία, ένα θεματάκι. Από πάντα ένιωθα πολύ καλά με τον εαυτό μου, με θεωρούσα όμορφη,ευχάριστη, καλό χαρακτήρα, ενδιαφέρουσα και είμαι πεπεισμένη πως τα παραπάνω ισχύουν. Γενικά κανείς θα έλεγε πως έχω μία θετική αυτοεικόνα. Όμως αυτή η ιδέα που έχω για εμένα έρχεται σε συγκρούση με την αντιμετώπιση που έχω από τους γύρω μου. Θα μπορούσα να πω πως είμαι κοινωνική και φιλική ποιότητες που οι γύρω μου μου αναγνωρίζουν. Όμως από πάντα θυμάμαι να έχω θεματάκια στην κοινωνική μου ζωή, και ας φερόμουν πάντα σωστά και ας ήμουν πάντα δίκαια, στο τέλος πάντα κατέληγα χωρίς παρέα ή απλά οι φίλοι μου με είχαν στο γράψιμο. Ευτυχώς βρήκα κάποιες στενές φίλες με τις οποίες μέχρι στιγμής φένεται να τα βρίσκω, είναι οι μόνες που επιδιώκουν την παρέα μου ,όμως μου αρκούν. Τώρα σε μια ηλικία που λογικό είναι να θέλω να κάνω την πρώτη μου σχέση βλέπω πως για τα αγόρια είμαι απλά αόρατη ,ενώ δεν μου λύπει τίποτα (εκτός από στήθος όπως λέει η κολλητή μου :P και φβ σπουδαίο εργαλείο κατά την γνώμη της που δεν σκοπεύω να αποκτήσω). Είμαι μια χαρά θυληκή, γλυκιά, τους πλησιάζω εγώ πρώτη, δεν θέτω υψηλά κριτήρια, αλλά ποτέ δεν άρεσα σε κανέναν και απορώ γιατί. Βλέπω κοπέλες λιγότερο ωραίες ,δύστροπες ,ψεύτικες να είναι αρεστές και απορώ γιατί όχι εγώ. Μέχρι και αγόρια που έχουμε ίδιο γούστο και ιδέες δεν γίνεται κάτι. Αυτή είναι ζωή μου σε λίγες γραμμές . Μερικές φορές νομίζω πως η κατάσταση θα παραμέινει ως έχει, με βλέπω 20, 25, 30, 40 μόνη να αναρωτιέμαι τι φταίει...Πολύ καλή αλλά αόρατη :/