ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μια μέρα συναντήθηκαν τα μάτια μας και από τότε δεν σε ξέχασα καμία άλλη...Άρχισα να σου δίνω το πιο μεγάλο μου χαμόγελο και είδα να παίρνω πίσω το δικό σου...Σου μίλησα, σου ανοίχτηκα, σε σκέφτηκα πολλές ώρες, μετρούσα λεπτοδείκτες με άλλους ανθρώπους και έχανα χιλιάδες δευτερόλεπτα που θα μπορούσα να βρίσκομαι στην αγκαλιά σου...Στο σκοτάδι, στις τυχαίες μας στιγμές μου είπες ότι ήθελες να μου δαγκώσεις την κοιλιά, σου είπα ότι σε πρόσεξα γιατί ήσουν παράξενος, ακόμη είσαι...Μου είπες θα βρεθούμε τυχαία αλλού όταν φύγω και είχες δίκιο και πάλι στο κενό...Ένα χρόνο και, ακόμη σε ψάχνω...Σε ποιόν από όλους τους χιονισμένους δρόμους είσαι; Πού είσαι; Θέλω να σε δω...να σου χαμογελάσω...ίσως άλλη μια φορά να μην μπορέσω να σε αγγίξω...Δεν με νοιάζει αν με γειώσεις πλέον, εγώ πρέπει να σου γελάσω, εγώ πρέπει να χάσω τα λόγια μου ξανά...Το χρειάζομαι...Αισθάνομαι το σώμα μου να ανατριχιάζει, δεν αφήνω τα μάτια μου να κλάψουν γιατί δεν θέλω να ξεσπάσω...Λένε ότι μια φορά έρχεται η κατάλληλη στιγμή και μετά από αυτό έρχεται η παρακμή και η άσκοπη διαιώνιση...Δεν με νοιάζει...Δεν μου έχεις περάσει στο ελάχιστο...Μου καταστρέφεις την ηρεμία...Σε ψάχνω καθημερινά αλλά περπατάω σε λάθος δρόμο.