ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ναί λοιπόν, είμαι και εγώ μία απο αυτές που τα βράδυα και τα πρωινά και τα απογέυματα σκέφτονται το μεγάλο τους έρωτα που τελικά ήτανε πολύ μικρός... και όμως, μοιράζονται με άλλο τη ζωή τους... Δεν εύχομαι σε κανένα να το ζήσει αυτό, για μένα, είναι το μεγαλύτερο μαρτύρίο...και δεν φτάει ο νέος να πληρώνει τα σπασμένα, αλλά χωρίς αυτό δεν θα αντέξω, θα πάω πάλι πίσω και θα φάω τα μουτρα μου, γιατί μια ζωή νιώθω θα με βάζει να πληρώνω ένα ένα τα λάθη μου.. που δεν έκανα δα και τόσα πολλά, απλά λόγω δουλείας δεν πήγα στην πόλη του αλλά τον επισκεπτόμουν κάθε σκ σχεδόν ενώ εκείνος δεν ήρθε σχεδόν ποτέ να με δεί...Δεν ήθελα πολλά, ήθελα απλά αυτός ο μεγάλος έρωτας να με αγαπάει, εγωιστικό ε? Με αγαπούσε, αλλά όχι όπως ονειρευόμουνα... Δεν τον άντςξα και έφυγα και όμως τόσα πρωινά και τόσα βράδυα κοιμάμαι με τη σκέψη του.. και εκείνος με λέει κλαψιάρα.. λέει ότι αν θέλω θα τρέξω κοντά του, και συχρώνος είναι με άλλες, με κάνει αυτό μοναδική??? μα δε μπορώ ρε παιδιά, φοβάμαι, όχι την απόρριψη αλλά μην περάσω τόσα και άλλα τόσα χρόνια να ζω με το άνχος πως δεν είμαι το ένα και μοναδικό... Τρελό ε? Και δεν μπορώ άλλο να ζω με το βαρυδι της ευθύνης, ε΄χω πια πιστέψει ότι εγώ φταίω για όλα, στο τέλος θα πιστέψω ότι φτάιω και εγώ για το ΔΝΤ....Α ρε Αλεξ, τελικά ήσουν η καταστροφή μου ή θα είσαι η ευτυχία μου????