ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 25 ετων.. Δεν εχω σταθερη δουλεια, οι μισθοι που δινονται δεν επαρκουν για να νοικιασω σπιτι και να ειμαι εντελως ανεξαρτητη..Μενω με τον τυρρανο μου, την βιολογικη μου μητερα, η οποια περαν του ρολου της σαν βιολογικη 'μανα'' δεν αξιζει για κανεναν αλλο λογο αυτο τον τιτλο. Δεν ξερω τι να κανω, με διωχνει απο το σπιτι, ειναι θησαυριστρια, εχουμε κανει το σπιτι αποθηκη, ασφυκτιω και μονο που μπαινω μεσα, εχω παθει καταθλιψη, για μενα ενα τακτοποιημενο καθαρο σπιτι ειναι ζωτικης σημασιας, δεν μπορω να μιλησω μαζι της, καθε προσπαθεια καταληγει σε ομηρικυς καβγαδες και φωνες... Προς τα εξω δειχνει μια κυρια καθως πρεπει, με οποιον αντρα μπλεκει προσπαθει απεγνωσμενα να το παντρευτει για να αποκατασταθει οικονομικα και ποτε δεν τα καταφερνει... Εχω αρρωστησει ολα αυτα τα χρονια, ζω μ εναν αρρωστο ανθρωπο και νοσησα κι εγω.. κι ειμαι τοσο νεα... Ο πατερας μου πλεον εχει αποστασιοποιηθει εντελως. Επι 25 χρονια ακουω μονο βρισιες, ποσο αχρηστη ειμαι, το ποσο τελευταια ειμαι και αλλα τετοια. Παρ ολα αυτα εχω καταφερει να εχω μια υγιη κοινωνικη ζωη και να ειμαι δραστηρια. Ομως πλεον δεν αντεχω... Παρουσιαζω καταθλιψη, πανικους και ειμαι δυστυχισμενη! Περα απο τους φιλους μου , δεν εχω κανεναν, οικογενεια με την καλη εννοια δεν γνωρισα ποτε! Δεν ξερω τι να κανω, οικονομικα πλεον εχω σαλταρει σκεφτομαι να κανω πραγματα που ουτε καν σκεφτομουνα...Η απεγνωσμενη...