ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να σου εξομολογηθώ. Ήσουν ό,τι πιο λαμπρό για μένα. Ένα άστρο που μπήκε στη ζωή μου ξαφνικά. Έγινες η καλύτερη φίλη μου, ο πιο κοντινός μου άνθρωπος. Όταν ήμουν μαζί σου ένιωθα πως ήμουν "στο σπίτι".Ποτέ δε σ' απέρριψα. Όταν μου είπες ότι μ' αγαπάς δεν ήξερα τι διάολο να σου πω. Είμαι, βλέπεις, ένας άνθρωπος που δεν έχει μάθει ούτε ν' αγαπάει, ούτε να αγαπιέται. Ένας καταραμένος. Και τότε δεν το κατάλαβα, αλλά τίποτε δε θα ήταν το ίδιο. Έφυγες από τη ζωή μου βίαια. Δεν νοιάζεσαι πλέον για μένα. Ποτέ δε θρηνώ για φίλους. Μα, εσύ δεν ήσουν μία ακόμη φίλη. Εσύ με νοιαζόσουν. Το έβλεπα στα μάτια σου. Κι αν ήξερες πόσο μόνος νιώθω, ξέρω ότι τουλάχιστον θα με έπαιρνες για ένα "γεια...". Μένω να ακούω το "βαλς των χαμένων ονείρων", και, να σκέφτομαι όλα αυτά που θα μπορούσαμε να ήμαστε μαζί. Ίσως, αν ήμουν λίγο πιο φυσιολογικός. Ίσως...