15.2.2015 | 04:07
Β.
Μου λείπει το καθημερινό σου μήνυμα που μου έλεγε "καλημέρα .." και με έκανε να χαμογελάω! Θυμάμαι που μου είχες πει πόσο σου άρεσε το χαμόγελό μου και η περίεργη γωνία που κάνουν τα μάτια μου εκείνη τη στιγμή κι ας μην κατάλαβα ούτε στιγμή τι εννοούσες. Δεν σε έβλεπα όπως μου έδειχνες (ή νόμιζα πως μου έδειχνες) ότι με βλέπεις. Μέχρι που ξύπνησα ένα πρωί και συνειδητοποίησα πόσο καλό μου έκανε η παρουσία σου και πόσο με έλκυε αυτό. Λίγες μέρες μετά, στα ξαφνικά, "έπρεπε να χαλαρώσουμε" είπες. "Κάνουμε σα ζευγάρι χωρίς να είμαστε" είπες. Θύμωσα. Έπεσα απ' τα σύννεφα. Σε άφησα 2 μέρες και έδωσα πάλι σημείο ζωής αλλά αυτή τη φορά μάταια. Έπρεπε να σε αφήσω τελείως, να σε προσπεράσω. Όμως μου θυμίζεις τόσο εμένα ώρες-ώρες. Είσαι τόσο σκοτεινός και είναι αυτό το σκοτάδι σου που θέλω να αγκαλιάσω και να με αγκαλιάσει!Το αρχ...κι -όπως συνήθιζες να με λες- :)