ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχουν περασει δυο μηνες απο την τελευταια επικοινωνια μας, εγω ακομα εδω, στην ιδια θεση, με την ιδια διαθεση ισως και χειροτερη… δε ξερω πια τι να σκεφτω , ακομη δεν εχω ξεκαθαρισει μεσα μου τι νιωθω πραγματικα για σενα και τι θα ηθελα απο σενα . Σιγουρα ξερω πως καθε μερα θα ηθελα ολο και πιο πολυ να σου μιλησω και να μοιραστω τις σκεψεις μου και να ζησω μαζι σου ολα αυτα που ζω εδω , να σε κανω να δεις μεσα απο τα δικα μου ματια αυτα που βλεπω καθε μερα. Αλλα απο την αλλη δε ξερω αν θα ηθελα να σε ξαναπλησιασω, θα ξαναπληγωθω , το ξερω. Οχι επειδη εισαι τοσο κακος , δε θα φταις εσυ, αλλα επειδη εγω θα σε θελω με το δικο μου τροπο και δε θα μπορω να συμβιβαστω με τιποτα λιγοτερο η περισσοτερο. Η αληθεια ειναι - και τωρα πια μπορω εδω να την παραδεχτω- πως δεν ειμαι πια τοσο θυμωμενη μαζι σου, απλα με βολευει να το παιζω ετσι σε σενα και στους αλλους φυσικα (εκτος απο ελαχιστους που τολμησα να ξεστομισω πως νιωθω ακομα συναισθηματα). Το κανω αυτο απλως ξεροντας ποιο ειναι το σωστο για μενα. Αν ησουν εδω θα μου ελεγες να μη μιλαω για σωστα και λαθη και να αφησω τον εαυτο μου ελευθερο αλλα οταν το εκανα τι καταλαβα; Αλλος ενας χρονος καθυστερηση στο να ξαναβρω την ηρεμια της μοναξιας μου. Αλλα και εσυ που μου ελεγες να αφησω τα συναισθηματα μου ελευθερα τι εκανες; πηρες τη γλυκια σου εκδικηση-ή δε ξερω πως να το ονομασω και δε με νοιαζει κιολας-και μετα εβρισκες χιλιες δυο δικαιολογιες να μην εισαι στη ζωη μου για το οποιο παρεπιπτοντως παλευες σχεδον δυο χρονια. Εχω μαλακωσει πολυ ξερεις… Απλως φοβαμαι πιο πολυ να σε δω απο το να μη σε ξαναδω ποτε. Καποιες φορες ονειρευομαι πως ερχεσαι να με βρεις , πως ξαφνικα σε βλεπω μπροστα μου και δε μπορω να αντισταθω στο διαπεραστικο σου βλεμμα. Σε βλεπω τον πιο ομορφο απο ολους. Θα σου πω μια αληθινη αστεια ιστορια. Στο παρτυ γενεθλιων μου ειχα ετοιμαστει , θα σου αρεσα πολυ πιστευω. Ενιωθα τα βλεμματα των ανδρων πανω μου αλλα εγω ημουν τελειως αδιαφορη σε ολο αυτο το φλερτ. Ξαφνικα παω στο μπαρ να παρω το -δε θυμαμαι νουμερο- ποτο μου και διπλα μου καθεται καποιος. Βλεπω το προφιλ του και ξαφνικα με πιανει μια ανεξηγητη ταχυκαρδια. Ειχε τις ιδιες ρυτιδες με εσενα γυρω απο τα χειλη, αυτες τις τοσο γοητευτικες που μου εχει λειψει τοσο να τις χαιδευω και να τις φιλαω. Τον κοιτουσα λοιπον χωρις να με νοιαζει αν το καταλαβαινει και χωρις να ενδιαφερομαι πραγματικα να τον γνωρισω. Και ξαφνικα ενιωσα το ποσο ακραια καταθλιπτικη ηταν αυτη τη σκηνη. Τοσοι ανδρες (πολλοι απο αυτους πολυ ωραιοι και ενδιαφεροντες) και εγω κοιτουσα τις ρυτιδες σου… Αν το διαβαζες ξερω θα χαιροσουν -και εγω στη θεση σου- αλλα δε παυει να ειναι ακρως καταθλιπτικο. Δε ζω στο παρον Α. μου, οχι πια. Αυτο εχω καταλαβει. Αλλα ουτε και στο παρελθον γιατι αυτες τις στιγμες που εσυ εκθιαζεις σε αλλους εγω δε τις θυμαμαι καθαρα. Δε ζω στο παρον. Εχω φτιαξει ενα παραλληλο δικο μου παρον και σε εχω βαλει μεσα, ετσι οπως εγω σε θελω. Εσενα. Κανεναν αλλο. Σαν σε ονειρο. Μεχρι να βρεθει καποιος να με ξυπνησει γλυκα και να με κανει να μη θελω να κοιμηθω ποτε ξανα. Σαγαπαω. Ακομα. Μαλλον. Μαλλον εσενα.