ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω σχέση 2 χρόνια τώρα με έναν άνθρωπο που τον αγαπώ πολύ και νιώθω ότι είναι το άλλο μου μισό και δεν θέλω με τίποτα να τον χάσω. Κάνει τα πάντα για μένα ,με προσέχει με φροντίζει είναι 100% αφοσιωμένος πάνω μου, πιστός ,ότι θέλω μου το παίρνει και δεν μου χαλάει χατίρι για τίποτα με ζηλεύει πολύ το ίδιο και εγώ οπότε τα βρίσκουμε και σε αυτό. Είμαι πολύ εμφανίσιμη κοπέλα ξανθιά με μελί μάτια ανοιχτό δέρμα με ωραίες καμπύλες. ..στις αρχές για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα τον έκανα επίτηδες να ζηλεύει προκαλώντας άλλους στον δρόμο με το βλέμμα και οτιδήποτε άλλο για να περνώ επιβεβαίωση ότι με θέλει ,πολλές φορές είχε φτάσει σε σημείο να πλακωθεί γιατί νόμιζε ότι οι άλλοι έφταιγαν ,και αναμενόμενο είχαμε φτάσει πολλές φορές να χωρίσουμε όταν κατάλαβε ότι εγώ τα προκαλώ όλα.. αλλά μου έδωσε ευκαιρία να αλλάξω . Για πολύ καιρό δεν βγαίναμε γιατί του είχε δημιουργηθεί ανασφάλεια ότι άμα βγούμε θα ξανά κάνω τα ίδια η γενικά ότι πρέπει να πάει γυμναστήριο για το αν γίνει κάτι να μπορεί να με υπερασπιστεί αν μου την πέσει κάποιος κτλπ ,γενικώς του είχα δημιουργήσει ανασφάλεια για τα πάντα . Το άλλαξα αυτό γιατί κατάλαβα ότι τον χάνω αν συνεχίσω έτσι ,μετά από πολλούς μήνες αρχίσαμε να βγαίνουμε λίγο, είδε ότι όλα είναι οκ . Σιγά σιγά αρχίσαμε να βγαίνουμε όλο και πιο πολύ, αλλά πλέον πάντα ένιωθε αμήχανος σφιγμένος κουμπωμένος και ένα αφόρητο άγχος προτού ..και σε όλη την διάρκεια της βόλτας μας . Ξαφνικά πάλι σπίτι μέσα σε 4 τοίχους για αρκετά διαστήματα ..να του ζητώ να βγούμε και όλο να βρίσκει δικαιολογίες .. εδω και λίγο καιρό όμως άρχισε να παρατηρεί ότι κάτι δεν πάει καλά ότι δεν φταίει μόνο που δεν βγαίνουμε , εκείνο που γινόταν παλιά ότι κάτι άλλο φταίει εφόσον δεν το κάνω πλέον.Άρα ποιος ο λογος που δεν περνάμε καλά? Συνειδητοποίησε ότι κάθε φορά που βγαίνουμε έξω είμαι στημένη σνομπ ξινή όποια κίνηση και αν κάνω θα είναι στυμμένη το πως θα μιλήσω το πως θα κάτσω το πως θα πιάσω το ποτήρι να πιω το ποτό μου.. τα πάντα ,ότι ώρα και να είναι και ειδικά το βράδυ για ποτό που κάθομαι καλοντυμένη όλα στην τρίχα σε ένα σκαμπό με σνομπ ύφος χωρίς να κάνω τίποτα και να στήνομαι για τους άλλους για να φαίνομαι ωραία και κάποια,και το σημαντικότερο ότι δεν χορεύω ποτέ ..και είμαι πάνω σε μια καρέκλα ακίνητη με ύφος λες και με έφεραν με το ζόρι. Και τώρα ξανά βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο , είμαστε όλη μέρα σπίτι και μου λέει για πιο λόγο να βγω μαζί σου αφού δεν περνάω καλά και με κάνεις να βαριέμαι να κάνουμε τι? να κοιταζόμαστε ? να μην μιλάμε ?.. γιατί μου λέει σε νοιάζουν οι άλλοι και όχι το άτομο που έχεις διπλά σου ,γιατί και με την παρέα του ούτε με αυτούς τα πηγαίνω καλά τους δείχνω μια σνομπ ξινή κοπέλα με ύφος ότι είναι καλύτερη από όλους και δεν κάνω καμία κίνηση να τους πλησιάσω έστω και αν είναι φίλοι του συντρόφου μου.. και γενικά του έχω προκαλέσει πάλι μια τεραστία ανασφάλεια για όλα, αν τον αγαπώ .. γιατί πιστεύει ότι με νοιάζουν οι άλλοι πολύ πιο πολύ και ο εαυτός μου από αυτόν ,και ότι συνεχεία ψάχνω επιβεβαίωση από τους έξω και δεν πρόκειται να αλλάξω τον εγωκεντρισμο μου και ότι φυσιολογική κοπέλα δεν τα κάνει αυτά πόσο μάλλον αν αγαπαει αυτόν που έχει διπλά της .. να μην προσπαθεί να φτιάξει καλή σχέση με τους φίλους του να μην χορεύει να είναι στημένη έξω και ακοινώνητη και πως δεν είμαστε φυσιολογικό ζευγάρι .Και μέσα από όλα αυτά ξεθάβω από μέσα μου κάτι που ήταν πολύ καλά θαμμένο και έχω μάθει να ζω έτσι τόσο καιρό ..και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το παθαίνω . Όταν βγω έξω ,νιώθω σαν μικρό πανικό σαν εκτιθέμενη και αυτόματα ενώ στο σπίτι είμαι γελαστή χαλαρή άνετη και περνάμε τέλεια ..μόλις βγω έξω από την πόρτα μου βγαίνει ένας άλλος εαυτός ένας σνομπιστικός ξινός και καβαλημένος που δείχνει φουλ αυτοπεποίθηση ,ενώ μέσα μου πιέζομαι για τα πάντα.. για την κάθε κίνηση μου σαν να κοιτάζουν όλοι έμενα.. και δεν μπορώ να περάσω καλά με τίποτα , και κυρίως το βράδυ για ποτό.. θέλω τόσο πολύ να περάσω καλά και να είμαι άνετη να χορέψω να διασκεδάσω όπως όλοι αλλά ντρέπομαι ..νομίζω ότι όλοι κοιτάζουν έμενα και καταλήγω να κάθομαι κουμπωμένη ακίνητη χωρίς να κουνιέμαι ούτε καν πανω στο σκαμπό με υφακι και στήσιμο χωρίς λόγο για να φαίνομαι ωραία ..σαν να βγαίνω έξω για τους άλλους και όχι να ευχαριστήσω έμενα σαν να πρέπει ν αποδείξω κάτι σε κάποιον. Υπάρχουν φορές που νιώθω σφίξιμο στην κοιλιά πονοκέφαλο και πόνο στα σαγόνια απτό τρίξιμο τον δοντιών .Και για την επικοινωνία με τους ξένους ανθρώπους τον ίδιο πανικό αμήχανη χωρίς να ξέρω τι να πω και βάζω σαν προστασία το σνομπ και το ξινισμένο πρόσωπο της σκληρής γκόμενας για να μην δείξω τι νιώθω στην πραγματικότητα. εξου και η απόμακρη στάση στους φίλους του. Δεν ξέρω τι θα κάνω πως θα ξεπεράσω αυτό που έχω και πως έχει δημιουργηθεί και αν χρειάζεται κάποιον ειδικό ,πάντως πρέπει να κάνω κάτι γρήγορα να νιώσει ασφάλεια ,και οχι οτι τα έχει με μια κοπέλα τόσο ''προβληματική'' ...γιατί θα χάσω τον άνθρωπο μου αργά η γρήγορα, και και θα περάσουν τα καλύτερα μου χρόνια και στο τέλος θα είμαι γεμάτη απωθημένα παρέα με τα κόμπλεξ.. και δεν θα εχω νιώσει ποτέ ευτυχισμένη και ελεύθερη.