ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

29...με ελάχιστες εμπειρίες στη ζωή, έμεινα πίσω. Από μικρή απέφευγα τα αγόρια για να είμαι συγκεντρωμένη στο σχολείο και μετά στη σχολή και για να μην πληγωθώ. Έφτασα σχεδόν 23 όπου είχα ξεμπερδέψει με σπουδές και άλλα. Άρχισα να ανοίγομαι, πληγωνόμουν εύκολα, η ζωή μου ήταν σαν μιας έφηβης που κάνει τα πρώτα βήματα οπότε δεν μπορούσα να ακολουθήσω τα άτομα της ηλικίας μου. Μετά από απανωτές στιγμές που είχα πληγωθεί αποφάσισα να μείνω μόνη μου. Και έφτασα εδώ και άλλη μια φορά τα ίδια. Πονάω, ερωτεύομαι πολύ δυνατά σαν ένα μικρό κορίτσι και ο άλλος τίποτα ΣΚΑΤΑ. Διαπίστωσα ότι για ακόμα μια φορά όσο γρήγορα σε ερωτεύεται ο άλλος και τρέχει από πίσω σου τόσο εύκολα σε ξεχνάει στην πρώτη δυσκολία. Σε χωρίζει πανεύκολα, συνεχίζει τη ζωή του γελαστός και δεν θυμάται ΚΑΝ τι σου έλεγε. Γιατί τόσο ψέμα;;; Γιατί κάθομαι και τους πιστεύω; Γιατί δεν υπάρχει κανείς που αγαπάει και το νιώθει και δένεται βαθιά; Μήπως και εγώ καταλήξω να μην έχω κανένα συναίσθημα γιατί τελικά ΒΑΡΕΘΗΚΑ να πονάω, πρέπει απλώς να περνάω την ώρα μου όπως κάνουν όλα τα αγόρια...