14.3.2015 | 02:10
...
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο δε φοβάμαι πια. Δε θυμώνω, δε λυπάμαι, δε μετανιώνω. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και νομίζω πως άρχισα να βλέπω ξανά τον παλιό μου εαυτό. Είναι φανερά τα σημάδια της ταλαιπωρίας πάνω μου, αλλά τον βλέπω κάπου εκεί πίσω. Νομίζω μου χαμογελάει. Μου χαμογελάει όπως μου χαμογελούσες κι εσύ. Και τότε ελπίζω ξανά. Νιώθω τόση ευλογία που κατάφερα να φτάσω στο τελευταίο στάδιο της σχέσης μας. Δεν μου αρέσεις πια, δε σε ποθώ, δεν είμαι ερωτευμένη, αλλά σ’ αγαπώ. Κι ας μην είμαστε πια μαζί. Δε φανταζόμουν ποτέ πως έπρεπε να χάσω τα πάντα, για να ανακαλύψω ένα μικρό κομμάτι αγάπης. Περίεργο πράγμα η αγάπη και δύσκολο. Εγώ εδώ, εσύ εκεί πια. Δε με πειράζει. Κάποτε ήμασταν μαζί, κι αυτό κρατάω. Μαζεύω τα κομμάτια μου και μια βαλίτσα. Θα σε θυμάμαι πάντα σαν μια πινελιά, στον πίνακα που ακόμα δεν τελείωσα.
