ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πολύ τση μοδός έχει γίνει το bullying. Και τώρα, με αυτή την τελευταία υπόθεση που δυστυχώς είχε την κατάληξη που όλοι γνωρίζαμε ότι θα έχει, αλλά απευχόμασταν ή ξορκίζαμε στρουθοκαμηλίζοντας, πήραν φωτιά τα πληκτρολόγια. Οι συνειδήσεις, όμως?Κάποιοι από εμάς, τα καταφέραμε. Άσχημα, άλλα τα κουτσοκαταφέραμε. Μένουν πολλά κατάλοιπα από κάτι τέτοιες ιστορίες. Δε γίνεσαι ποτέ άνθρωπος "κανονικός". Προσωπικά, τη δική μου ιστορία την πήρα πάνω μου. Με σκισμένα δάχτυλα, μελανιασμένα γόνατα, δαγκωνιές, χριστοπαναγίες, και τη μάνα μου κάθε βδομάδα στο σχολείο για να της "τα ψάλλει" ο διευθυντής. Ήμουν 8 χρονών.3 χρόνια μετά, δε με άγγιζε κανείς. Άκουγα τους ψιθύρους και τα κουτσομπολιά καθώς περνούσα, αλλά δεν τσίμπαγα. Εξωτερικά, τουλάχιστον, γιατί μέσα μου πέθαινα καθημερινά. Είχα αρχίσει να σκέφτομαι την αυτοκτονία απο τα 10 μου. "Κοβόμουν" από τα 12. Σιγά σιγά, με ξέχασαν. Είπαν ότι είμαι για ψυχιατρείο,συμφώνησαν και κάποιοι καθηγητές σε αυτό. Δε με ένοιαζε. Ήταν το λιγότερο που είχα ακούσει.Εγώ όμως δεν ξέχασα. Έκανα παρέα με τη "σπυριάρα", την "καθυστερημένη", τον "πούστη". Για μένα δεν ήταν κανείς εκεί, όμως γι'αυτούς θα ήμουν εγώ, και θα τους υπερασπιζόμουν μέχρι θανάτου. Α, ναι. Είχαμε και απ'αυτό. Δεν έκλαψε κανείς. Η ζωή συνεχίστηκε, όπως κάνει πάντα.Δεν το παίζω ηρωίδα. Το μόνο που ήθελα πάντα ήταν να με αφήσουν ήσυχη, και έτσι έγινε. Αυτό που με λυπεί όμως είναι πως δεν είχα κανένα σύμμαχο. Πολλοί κοιτούσαν και "με λυπούνταν" ή αναγνώριζαν πως δεν ήταν σωστό αυτό που γινόταν. Κανείς όμως δε μίλησε.Πρίν, λοιπόν, ανεβάσετε στο FB λυπημένες φατσούλες και R.I.P για το Βαγγέλη, αναλογιστείτε τι έχετε κάνει εσείς για τον δικό σας, πιο κοντινό "Βαγγέλη", στο σχολείο, στη γειτονιά, στη δουλειά. Τον κάθε "Βαγγέλη" που βλέπετε να δέχεται επίθεση στο δρόμο. Ας το πιάσουμε από εκεί, γιατί είναι πολλοί από εμάς που δε τα καταφέρνουν. Και φταίμε όλοι μας. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι και υπόλογοι για κάθε "Βαγγέλη".