ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η μάνα μου και ο πατέρας μου και πολλά άλλα ζευγάρια που γνωρίζω στην ηλικία τους είναι άνθρωποι συμβατικοί. Σε πιο μικρή ηλικία δεν το καταλάβαινα και δεν με απασχολούσε κι όλας αλλά τώρα βλέπω πιο καθαρά. Παντρεύτηκαν επειδή ήθελαν και οι δυο να παντρευτούν και επειδή γενικά ήθελαν κοινά πράγματα. Το αίσθημα δεν έπαιξε τόσο μεγάλο ρόλο όπως φαίνεται. Το αποτέλεσμα. Σήμερα λίγο λιγότερο από 30 χρόνια μετά να μην είναι κανένας από τους δυο χαρούμενος. Γιατί όπως φάνηκε στην πορεία αυτά που ήθελαν δεν ταυτίζονταν και τόσο πολύ και επιπλέον δεν συμβιώνεις εύκολα για τόσα πολλά χρόνια αν δεν υπάρχει αυτή η σπίθα, η οποία μπορεί κατά καιρούς να γίνεται ασθενική αλλά ποτέ δεν σβήνει. Η μάνα μου και ο πατέρας μου είναι δυο άνθρωποι που έτσι έμαθαν. Η συνήθεια είναι πολύ κακή μερικές φορές. Δεν είναι ευτυχισμένοι ούτε μαζί ούτε χώρια πλέον. και εμείς τα παιδιά στη μέση να μην ξέρουμε πως να τους κάνουμε να χαμογελάσουν με την ψυχή τους έστω για λίγο. Η μάνα μου και ο πατέρας μου. Δυο άνθρωποι που δεν έμαθαν απο τα λάθη τους. Επιμένουν και εμείς, τα παιδιά τους να παντρευτούμε απλά για να παντρευτούμε και για όλα τα καλά που προσφέρει ο γάμος. Μα εγώ νιώθω πως τα μειονεκτήματα του γάμου είναι περισσότερα. Ανθρώπους που να σε αγαπούν βρίσκεις και εκτός γάμου. Εγώ με αυτόν νιώθω μόνο οτι φυλακίζεσαι. Ότι δένεσαι με κάποιον με αόρατα δεσμά. Ότι αφήνεις αυτά που θέλεις στην άκρη. Ίσως όλα αυτές οι σκέψεις μου να οφείλονται μόνο στα παραδείγματα που έχω υπόψη μου. Η μήπως όχι? Περιμένω τα σχόλιά σας. Ευχαριστώ.