ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα ήθελα να εξομολογηθώ κάτι που δεν ξέρω αν είναι ακριβώς σύμπλεγμα αλλά που με προβληματίζει για το άτομο μου. Λοιπόν, κάθε φορά που ένα άτομο που μ' ενδιαφέρει ερωτικά εκφρασθεί απαξιωτικά για το άτομο μου(το ότι σχετίζομαι με τέτοια άτομα, όχι πάντα, είναι πρόβλημα κι αυτό) Όταν λοιπόν αυτό το άτομο εκφρασθεί αρνητικά, αντί να φεύγω εξ' αρχής στηριζόμενη σε κάποια θετικά στοιχεία μένω(υπάρχει μια μεταμέλεια, αλλά τυπική όπως αποδεικνύεται) μου βγαίνει η σκέψη αβίαστα: « Όταν όμως θα φύγω μια και καλή-και το κάνω- θα δούμε πόσο άνετος είσαι και πόσο πιο όμορφα είναι αφού έμμεσα με διώχνεις.» Αυτή λοιπόν η βεβαιότητα μου ότι με άτομα που έχω σχετιστεί έντονα όταν θα φύγω (όχι όταν φυσικά μου φέρονται καλά και με σεβασμό) θα τους λείπω και είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξαναβρούν κάποια που να προσφέρει ό,τι εγώ, μήπως είναι τρομερό δείγμα έπαρσης; ¨η τρομερό δείγμα ανασφάλειας ότι για τα άτομα που σήμαιναν κάτι θα θέλα να σημαίνω κι εγώ κάτι αναντικατάστατο; Και δεν εννοώ να είναι ερωτευμένοι μαζί μου κτλ, όταν λήξει, εννοώ ότι νιώθω ότι σαν άτομο, η γέφυρα επικοινωνίας θα τους λείψει, σαν άτομο από τη ζωή τους. ΥΓ. Να σημειώσω, πως όταν τελειώνω μια σχέση μου, προσπαθώ το τέλος να είναι οριστικό και ίσως υπομένω κάποια πράγματα μέχρι να βεβαιωθώ ότι πλέον δεν θα με νοιάζει να υπάρχει αυτό το άτομο στη ζωή μου, όχι επειδή δεν το αγαπάω ή δεν το θέλω, απλά επειδή καταλήγω να μη μου αρέσω. Επίσης, όταν την τελειώσω δεν θέλω κάτι κακό για το άλλο άτομο, απλά θέλω να είμαι κι εγώ καλά και ούτε συνεχίζω να πιστεύω ότι μπορεί να μη ξαναβρεί αυτό που πρόσφερα (επειδή με γέμιζε όταν το κάνα, γιατί ένιωθα όμορφα και εντάξει απέναντι μου κι αν χαιρόταν ήταν η 'αμοιβή' μου).